Δύο ποιήματα τού Gëzim Hajdari σε μετ. Κωνσταντίνας Ευαγγέλου.

Μην κλαις                                                         

είναι ο πετρίτης που τρέχει

στο παγωμένο ρυάκι

μην κλαις

γρήγορα θ’ ανθίσει η αμυγδαλιά

και τα πουλιά γλυκόφωνα θα τραγουδήσουν

στις φλέβες μας

μην κλαις

διέσχισα την πληγή σου

για να σε φτάσω.

------------------

Έλα να δεις το πράσινο της κοιλάδας

απ’ το καινούργιο μου παράθυρο

πότε θα ’ρθεις;

περιμένω στα όρια των ημερών

με τα χέρια σπρώχνω το σκοτάδι απ’ τις μακριές νύχτες

φέρε μου τη γεύση τρυφερών χειλιών

τις αγωνίες σου τα νερά σου

για να πιείς στα δικά μου νερά

Διψάω για τα χείλια, για τα μάτια σου

που ενώνουν τις δυο μου γλώσσες

διψάω για τη δίψα, για τη σκιά σου

που χωρίζει τις δυο μου θάλασσες

διψάω για τις παπαρούνες, για τη βροχή σου

που σβήνει τις πυρκαγιές μου

διψάω για τα βογκητά, για το φεγγάρι σου

που διασχίζει βιαστικά το νότο μου.

Πηγή: poeticanet.gr.