Η ΣΙΩΠΗ
Λαχτάρησε τη σιωπή η καρδιά μου.
Την κάμαρα αυτή
σε βυθό θαλάσσης
έχω μεταμορφώσει,
σε δάσος βουβών ίσκιων
για να ριγεί η καρδιά μου
φύλλο μοναδικό
ανάμεσά τους.
Ξερίζωσα τις γλώσσες
θυρών
και βημάτων,
του ανέμου που τρέχει,
των σταγόνων,
του δαπέδου
και των κουδουνιών
και σε σιωπή έχω
τα στόματα καταδικάσει.
Τις λέξεις αφαίρεσα απ’ τους δρόμους
Πληρέστερη η σιωπή για να ‘ναι.
Μα σιωπή δεν υπάρχει.
Ολόκληρος είμαι
διακλαδωμένος από ράγες,
διαπερασμένος
από λόγια, σφαίρες,
από αλέτρια
και βήματα αυλακωμένος.
Μέσα μου σφυριά χτυπούνε
και χείλη ψιθυρίζουν
και πλοία ουρλιάζουν
και πουλιά φωνάζουν
και με πλημμυρίζουν
με στεναγμούς και τραγούδια
που δυναμώνουν μέσα
σ’ αυτή τη γελοία σιωπή.
Σιωπή πια δεν υπάρχει.
Όταν ο μούστος
γίνεται κρασί, βράζει,
θέλει από το βαρέλι να πηδήσει,
κίνηση για να ξαναγίνει κ’ ήχος.
Κ’ η νεφέλη, όταν
σιωπηλή φτάνει,
το λευκό της στήθος
πρήσκεται
από κεραυνό,
από αστραπές και φτερούγες:
σιωπή δεν υπάρχει.
Πού να φύγω,
μακριά από τούτο
τον θόρυβο, απ’ αυτές
τις φωνές; – Καρδιά μου,
από σένα έρχονται,
συγκεντρωμένες
στο άλικό σου κοχύλι,
και μέσα μου τις έχω
και τις ακούω
μέσα μου να γεννιούνται
και να με ξεσκίζουν
και να με σκοτώνουν
και να με ανασταίνουν
και να μου αφαιρούνε
κάθε σπιθαμή τόπο
για να μου ξαναδώσουν
μια δεύτερη φορά
τον κόσμο.
Ο Vesselin Hantchev πέθανε 47 χρονών από καρκίνο. Το παρακάτω ποίημα το έγραψε λίγο πριν πεθάνει.
Θα ‘μουν νεκρός
αν δεν φώναζα από πόνο.
Είμαι ζωντανός.
Άνθρωποι,
ακούστε τη διάγνωση τής αρρώστιας:
είμαι ζωντανός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου