ΑΜΑΞΑ
Τ’ άλογα γέρνουν μεθυσμένα
τρεκλίζουν ίσκιοι στη ζάλη του ανέμου
ξέχωρη μοίρα κυβερνούν τα δέντρα
δίπλα στο γκρεμό
στο βάθος μια φωνή παραμονεύει
πέτρα, σίδερα, χαλινούς
ψηλά φωτίζει αστραπή
τη θνητή χαρά.
ΣΥΝΟΔΕΙΑ
Τα χέρια που μ’ αγγίζουν είναι νεκρά
στον πόνο ακούγεται άπειρη φωνή
σιγά φυλλορροούν τα δέντρα
και το κρασί βάφει τις πέτρες
ο ήλιος κρύβεται σ’ ένα μεγάλο τάφο
το κυπαρίσσι στρέφει τον ίσκιο του και με σκεπάζει.
ΨΑΛΜΟΣ
Αυτή η νύχτα δεν έχει τέλος η νύχτα
άνεμοι φυσούν ηχούν εικόνες δυνατά στη μνήμη
τα κύματα χτυπούν το πρόσωπό σου
Σιτζές, Σιτζές τίποτα πέρ’ από τη γαλήνη*
η φωτεινή γραμμή κυκλώνει τα δέντρα
στη μασχάλη της φύσης κοιμούνται ριγηλά
όνειρα της άλλης ζωής
τώρα που κατοικούν τα λείψανα ποιο φως
αναπνέουν; η φωνή της ερημιάς ακούγεται
η φτέρη σε δροσίζει
εκεί να φτάσεις τον κόσμο της αθώας επανάληψης
ο καρπός πέφτει στη γη και ξαναδίνεται
σα χάρη ο άνθος στη μελλοντική αγάπη.
Πηγή: Δοκιμασία – περιοδική έκδοση λογοτεχνικού προβληματισμού – τεύχος 10 (1974).
* Σιτζές: Ισπανική παραθαλάσσια πόλη της Καταλονίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου