Στην αψίδα του Γαλερίου
O μοναχός μοίραζε εικονίτσες·
εκεί τα ραντεβού κάποτε
στην αψίδα του Γαλερίου
μετά τ' αμφιθέατρα.
Κρατούσε ένα μεγάλο κομποσκοίνι·
πόσους κόμπους μέτρησες
χρόνο με το χρόνο
και τι ν' απόγιναν;
Εσένα πάντως δεν σε πλησίασε
ούτε εικονίτσα σου έδωσε.
Ίσως κατάλαβε πως ήσουν
πιο μοναχός από εκείνον.
Το κρίμα
Ξεχάστηκε το τρένο να ρημάζει,
οι ράγες του πατάνε στον αέρα.
Απόψε ένα κύμα το τραντάζει,
απόψε μια απόκοσμη φοβέρα.
Έχουν και οι νεκροί το μερτικό τους
και επιστρέφουν όταν κάτι τους πονάει.
Δεν ήταν δίκαιο το ριζικό τους,
τους ζωντανούς το κρίμα ακολουθάει.
Μετά την ποίηση
Μετά την ποίηση
τι έμεινε να σε μαγέψει;
Όσα το μέλλον υπόσχεται
τα χρωστάς ήδη με τόκο.
Κι έχεις βάλει υποθήκη
το παρόν.
Αλλά έτσι
όπως σέρνεται ο χρόνος
θα σου το βγάλουν κι αυτό
στο σφυρί.
Ούτε παρόν μετά.
Μόνο παρελθόν.
Όταν υπήρχε ποίηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου