ΠΕΝΤΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Θολωτοί, κρεμασμένοι ορίζοντες,
κουρελιασμένα σκοτάδια.
Ψιχαλίζει.
Φθινόπωρο.
Αφηρημένοι από παράπονα αλάλητα,
μονάχοι πλανιούμαστε.
Ψιχαλίζει.
Φθινόπωρο.
Και γύρω μας ξεφυλλισμένες
πεδιάδες και δάση.
Ψιχαλίζει.
Φθινόπωρο.
--
Το αλσύλλιο πένθιμα στενάζει,
το αρχαίο το αλσύλλιο, άκου, θρηνεί
και τα γυμνά κλαδιά του σπάζει.
Ο θόλος τ’ ουρανού, πυκνή
και μαύρη συννεφιά σωριάζει,
και στάζει φλόγα πύρινη.
Το αλσύλλιο πένθιμα στενάζει,
θύελλα πικρή το τυραννεί
και τα ξερά του φύλλα αρπάζει.
Το αρχαίο το αλσύλλιο, άκου, θρηνεί.
--
Κάτω από μακάριους ουρανούς,
γαλάζιες σκιές περιπλέκονται
τα σκοτεινά δέντρα.
Κελάρυσμα των νερών
σχεδόν αιώνιο.
Πόσο μακρά ‘ναι
τα διάφανα αστέρια!
--
Σα μακρινή θύμηση σβήνουν
οι έρημες όχθες· ανήσυχες
σκιές μεγαλώνουν στο δρόμο µου.
Οι φιλύρες λεν τ’ όνομά σου.
Σε προσκαλούν, ω ανονόμαστη,
σ' άγνωστη γωνιά, στον έρωτα.
Καθώς πεφτάστρι στον ζόφο
τρέμει η ψυχή κ’ επιλήσμονη
καρτερεί, μονάχη στον κόσμο.
Ο χρόνος σα στρόβιλος φεύγει·
δες; δίχτυα υφαίνει κατάμαυρα η
νύχτα μπρος στα ίδια τα μάτια µου.
--
Ό,τι θυμάμαι,
πουλί μες στη νύχτα,
πλανιέται ανέστιο,
αφηρημένο,
πέρ’ απ᾿ τον κόσμο.
Τα τραγούδια µου, σκιές
δίχως σάρκα, λάμπουν
ανήκουστα, μέσα
στο θλιμμένο φθινόπωρο
και σιωπούν πάλι.
Το λαούτο µου, σάμπως
κραυγή μες στη νύχτα,
στενάζει, διωγμένο
κι ανέστιο,
πέρ’ απ’ τον κόσμο.
Aπό την "Ανθολογία Βουλγαρικής Ποιήσεως" του Άρη Δικταίου (1971, εκδόσεις Δωδώνη
O Nikolaj Livev (Николай Лилиев, το γένος Nikolai Mikhaylov Popivanov (Николай Михайлов Попиванов), 26.05.1885 – 06.10.1960, ήτανε Βούλγαρος συμβολιστής ποιητής. Αρχικά εργάστηκε σε γυμνάσια και κολέγια ενώ το χρονικό διάστημα 1924-1928 και από το 1934 έως το τέλος της ζωής του ως δραματουργός στο Εθνικό Θέατρο Σόφιας. Ήταν από τους σημαντικότερους συμβολιστές ποιητές τής χώρας του. Από το 1935 και μετά δεν δημοσίευσε άλλα ποιήματα. Το ποιητικό του έργο εκδόθηκε το 1964, στη Σόφια, σε τρεις τόμους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου