An awful Tempest mashed the air [Emily Dickinson]

Μια τρομακτική Θύελλα τσάκιζε τον αέρα –

Τα σύννεφα ήτανε ισχνά, και λίγα –

Μια Μαυρίλα – σαν Μανδύας Φαντάσματος

Τον Ουρανό έκρυβε και τη Γη από τη θέα.

Χαχανίζανε τα πλάσματα στις Στέγες –

Και σφυρίζανε στον αέρα –

Και κουνάγανε τις γροθιές τους –

Και τρίζανε τα δόντια τους –

Και ξέφρενα κυματίζανε τα μαλλιά τους.

Το πρωί φώτισε – τα Πουλιά σηκωθήκαν –

Του Τέρατος τα ξεθωριασμένα μάτια

Αργά, στη γενέθλιά τους ακτή, γυρίζαν –

Κι η γαλήνη – Παράδεισος ήταν!

An awful Tempest mashed the air – 

The clouds were gaunt, and few – 

A Black – as of a Spectre's Cloak

Hid Heaven and Earth from view.

The creatures chuckled on the Roofs – 

And whistled in the air – 

And shook their fists – 

And gnashed their teeth –

And swung their frenzied hair.

The morning lit – the Birds arose –

The Monster's faded eyes

Turned slowly to his native coast – 

And peace – was Paradise!

198