We are going
They came in to the little town
A semi-naked band subdued and silent
All that remained of their tribe.
They came here to the place of their old bora ground
Where now the many white men hurry about like ants.
Notice of the estate agent reads: 'Rubbish May Be Tipped Here'.
Now it half covers the traces of the old bora ring.
We are as strangers here now, but the white tribe are the strangers.
We belong here, we are of the old ways.
We are the corroboree and the bora ground,
We are the old ceremonies, the laws of the elders.
We are the wonder tales of Dream Time, the tribal legends told.
We are the past, the hunts and the laughing games, the wandering camp fires.
We are the lightening bolt over Gaphembah Hill
Quick and terrible,
And the Thunderer after him, that loud fellow.
We are the quiet daybreak paling the dark lagoon.
We are the shadow-ghosts creeping back as the camp fires burn low.
We are nature and the past, all the old ways
Gone now and scattered.
The scrubs are gone, the hunting and the laughter.
The eagle is gone, the emu and the kangaroo are gone from this place.
The bora ring is gone.
The corroboree is gone.
And we are going.
Πηγή: famouspoetsandpoems.com.
Η Oodgeroo Noonuccal (αρχικό όνομα: Kathleen Jean Mary Ruska και αργότερα Kath Walker), 03.11.1920 – 16.09.1993, ήταν Αβορίγινα Αυστραλή ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των Αβορίγινων, καλλιτέχνης και εκπαιδευτικός. Η Noonuccal έγινε περισσότερο γνωστή για την ποίησή της και ήταν η πρώτη Αβορίγινα Αυστραλή που δημοσίευσε ένα βιβλίο με ποιήματα.
Πάμε
Στη μικρή πόλη μπήκαν
Μια ημίγυμνη ομάδα υποτονική και σιωπηλή
Ό,τι απέμεινε απ’ τη φυλή τους.
Ήρθαν εδώ στον τόπο που λαμβάνανε χώρα οι παλιές τελετές bora
Όπου τώρα, οι πολλοί λευκοί βιάζονται σαν τα μυρμήγκια.
Το σημείωμα τού κτηματομεσίτη λέει: «Πιθανόν εδώ να πετιούνται σκουπίδια».
Τώρα μισοκαλύπτει τα ίχνη τού παλιού δακτυλιδιού τής τελετής bora.
Είμαστε σαν ξένοι τώρα εδώ, αλλά η λευκή φυλή είναι οι ξένοι.
Εδώ ανήκουμε, τους παλιούς ακολουθούμε τρόπους.
Είμαστε οι παλιοί χορευτές κι αυτό είναι το έδαφός μας να χορέψουμε,
Είμαστε οι παλιές τελετές, οι νόμοι των γηραιότερων.
Είμαστε οι θαυμαστοί μύθοι των Ονειρικών Χρόνων, που λένε οι θρύλοι τής φυλής.
Είμαστε το παρελθόν, τα κυνήγια και τα παιχνίδια που γελάγαμε, οι περιπλανώμενες φωτιές τού καταυλισμού.
Είμαστε η αστραπή που απλωνότανε στη στιγμή πάνω από τον λόφο Gaphembah
Ταχύτατη και τρομερή,
Και το Αστραπόβροντο μετά απ’ αυτήν, κείνος ο θορυβώδης τύπος.
Είμαστε το ήσυχο ξημέρωμα που λευκαίνει τη σκοτεινή λιμνοθάλασσα.
Είμαστε οι σκιές-φαντάσματα που υφέρπουνε πίσω καθώς οι φωτιές τού καταυλισμού καίνε χαμηλά.
Είμαστε η φύση και το παρελθόν, όλοι οι παλιοί τρόποι
Που έχουνε χαθεί τώρα και σκορπίσει.
Χάθηκαν οι θαμνότοποι, το κυνήγι και το γέλιο.
Χάθηκε ο αετός· το εμού* και το καγκουρό χαθήκαν απ’ αυτό το μέρος.
Χάθηκε το δακτυλίδι τής τελετής bora.
Οι παλιές τελετές χαθήκαν.
Και πάμε.
*Εμού: το μεγαλύτερο πτηνό στον κόσμο μετά τη στρουθοκάμηλο. Το ύψος του φτάνει τα 2 μ. και δεν μπορεί να πετάξει. Είναι ενδημικό τής Αυστραλίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου