To a Bluebell [Emily Bronte]

Σ’ ΕΝΑΝ ΥΑΚΙΝΘΟ

Ιερέ παρατηρητή, τις καμπάνες σου κυμάτισε!

Του λόφου όμορφο λουλούδι, του δάσους παιδί,

Στ’ αγαπημένα μου καταπράσινα λιβάδια,

Και στα πολυαγαπημένα μου άγρια βουνά.

Υάκινθε, ακόμα και ως θεϊκό

Σ’ έχω δει αγαπημένε μου να λάμπεις·   

Υάκινθε, ακόμα και ως όμορφο κι αδύναμο

Σ’ έχω δει αγαπημένε μου να μην τα καταφέρνεις.

Το κεφάλι σου σήκωσε και μίλησέ μου,

Σκέψεις ανακουφιστικές αναπνέω από σένα.

Που έτσι ψιθυρίζουν: «Ήλιος καλοκαιρινός

Μέχρι μου το τέλος με φωτίζει·

Θα προτιμούσα να πεθάνω

Από ‘να θυελλώδη χειμωνιάτικο ουρανό αποκάτω;  

Που ανθίζω χαίρομαι και ήρεμα που σβήνω,

Μ’ ουράνιες τριγύρω μου δροσιές·

Τεθλιμμένε, τεθλιμμένε συγγενή, στέγνωσε τα δάκρυά σου,

Έρχεται η θλίψη με τα μακρυσμένα χρόνια».

TO A BLUEBELL

Sacred watcher, wave thy bells!

Fair hill flowers and woodland child,

Dear to me in deep green dells,

Dearest on the mountains wild.

Bluebell, even as all divine

I have seen my darling shine;

Bluebell, even as fair and frail

I have seen my darling fail.

Lift thy head and speak to me,

Soothing thoughts are breathed by thee.

Thus they whisper, “Summer's sun

Lights me till my life is done;

Would I rather choose to die

Under winter's stormy sky?

Glad I bloom, and calm I fade,

Dews of heaven are round me staid;

Mourner, mourner, dry thy tears,

Sorrow comes with lengthened years.”

1839

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Emily Bronte και η αδελφή της Anne Bronte, λίγο αργότερα, γράψανε ποιήματα με τον ίδιο τίτλο: «The bluebell». To 1846 η Emily, το 1840 η Anne.