Ο ΑΝΤΡΑΣ ΠΟΥ ΠΗΡΕ ΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΜΙΑ ΘΗΛΥΚΗ ΑΛΕΠΟΥ
Κάποτε ένας άντρας ήθελε να έχει μια σύζυγο διαφορετική από τις συζύγους, που είχανε οι υπόλοιποι άντρες, κι έτσι έπιασε μια μικρή θηλυκή αλεπού και πήγε στη σκηνή του.
Μια μέρα που είχε βγει για κυνήγι, μόλις επέστρεψε, με έκπληξη διαπίστωσε ότι η μικρή αλεπού – σύζυγός του είχε γίνει πραγματική γυναίκα. Είχε έναν υπέροχο μεγάλο κότσο, φτιαγμένο από το υλικό που ήταν η ουρά της. Επίσης είχε απεκδυθεί το γούνινό της δέρμα και όταν την είδε έτσι, τη θεώρησε πολύ όμορφη.
Τότε άρχισε να του μιλά για ταξίδια και πόσο πολύ θα ήθελε να δει άλλους ανθρώπους κι έτσι φύγανε και ήρθανε σε ένα μέρος όπου εγκαταστάθηκαν εκεί.
Ένας από τους άντρες εκεί είχε πάρει για σύζυγο του έναν πρώην μικρό θηλυκό λαγό. Και αυτοί οι δύο άντρες σκέφτηκαν ότι θα τους ήταν ευχάριστο πράγμα να ανταλλάξουνε γυναίκες. Κι έτσι έκαναν.
Αλλά ο άντρας που είχε δανειστεί τη σύζυγο, που ήτανε μικρή αλεπού, αφού έζησε μαζί της για λίγο άρχισε να την περιφρονεί. Είχε μια μυρωδιά αλεπούς και δεν είχε ωραία γεύση.
Αλλά όταν το παρατήρησε αυτό η γυναίκα, που ήτανε μικρή αλεπού, θύμωσε πολύ γιατί ήτανε μεγάλη η επιθυμία της να την σκέφτονται όμορφα οι άντρες. Αφού πέταξε τη λάμψη της μαζί με την ουρά της, έφυγε από το σπίτι κι έτρεξε μακριά στους λόφους.
Πάνω στους λόφους συνάντησε ένα σκουλήκι κι έμεινε μαζί του.
Όμως ο σύζυγός της, που την αγαπούσε πολύ, βγήκε να την αναζητήσει. Κι επιτέλους, μετά από πολύ καιρό, τη βρήκε να ζει με το σκουλήκι, το οποίο είχε πάρει ανθρώπινη μορφή.
Αλλά τότε αποκαλύφθηκε ότι αυτό το σκουλήκι ήτανε παλιός εχθρός τού άντρα γιατί κάποτε, καιρό πριν, είχε κάψει ένα σκουλήκι και αυτό ήταν η ψυχή αυτού τού σκουληκιού, που είχε πάρει τώρα ανθρώπινη μορφή. Έβλεπε ακόμη και τα σημάδια τού καψίματος στο πρόσωπό του.
Τότε το σκουλήκι προκάλεσε τον άντρα να παλέψουν όπως και έγινε. Αλλά ο άντρας βρήκε το σκουλήκι πολύ εύκολο αντίπαλο και σύντομα κέρδισε. Μετά από αυτό έφυγε, αδιαφορώντας πλέον τελείως για τη γυναίκα του. Αφού περιπλανήθηκε μακριά έφτασε στους κατοίκους τής ακτής. Αυτοί είχανε τα σπίτια τους στην ακτή ακριβώς δίπλα στα όρια τής παλίρροιας.
Τα σπίτια τους ήταν αρκετά μικρά και οι ίδιοι οι άνθρωποι ήτανε νάνοι και αποκαλούσανε την πουπουλόπαπια θαλάσσιο ίππο, μοιάζανε όμως πολύ με τους ανθρώπους και δεν ήτανε καθόλου επικίνδυνοι. Τέτοιους ανθρώπους δεν βλέπουμε πια στις μέρες μας, αλλά οι προπάτορές μας μάς έχουνε μιλήσει για αυτούς, γιατί τους γνώριζαν.
Και τότε, όταν ο άντρας είδε το σπίτι τους, αυτό που είχε πέτρινες στέγες, μπήκε μέσα. Πρώτα όμως έπρεπε να μικρύνει αρκετά, αλλά αυτό ήτανε κάτι εύκολο για αυτόν διότι ήτανε μεγάλος μάγος.
Μόλις μπήκε μέσα και οι ένοικοί του τού βγάλανε κρέας να φάει. Ήταν ολόκληρο το μπροστινό πτερύγιο ενός γεροδεμένου θαλάσσιου ίππου. Δηλαδή, στην πραγματικότητα, δεν ήτανε τίποτα άλλο παρά το πτερύγιο μιας πουπουλόπαπιας. Και πέσαν όλοι πάνω του και φάγανε, αλλά δεν το έφαγαν όλο.
Αφού έμεινε λίγο καιρό με αυτούς τους ανθρώπους, επέστρεψε στο σπίτι του και δεν έχω κάτι άλλο να πω γι' αυτόν.
ΥΓ. Το ενδιαφέρον μου για τους γηγενείς πληθυσμούς τής Γροιλανδίας, τους Inuit (οι οποίοι δεν δέχονται ότι είναι Εσκιμώοι και ο όρος, τον οποίο χρησιμοποιούν οι ευρωπαίοι κ.λπ., Greenland’ Eskimos, δεν είναι ακριβής, αλλά τον χρησιμοποιώ γιατί μπορεί κανείς αμέσως να καταλάβει, από τον τίτλο, τι αφορούν οι σχετικές αναρτήσεις), οι οποίοι κατοικούνε στο σημερινό ημιανεξάρτητο κράτος τους, τη Γροιλανδία, προέκυψε μετά τις δηλώσεις Trump περί αγοράς ή κατάκτησης τής Γροιλανδίας, στο πλαίσιο τού ευρύτερου υπερφίαλου ρατσιστικού μεγαλοϊδεατισμού του. Τα τελευταία χρόνια οι γηγενείς κάτοικοι τής Γροιλανδίας φαίνεται πως επιθυμούνε τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους και αυτό βέβαια έχει να κάνει με το γεγονός ότι η Γροιλανδία ήταν αποικία των δανών και οι Inuit υποφέρανε πολλά από το ρατσισμό τους μέχρι τα τέλη τής δεκαετίας τού 1960. Οι απειλές Trump πάντως περιπλέκουνε τα πράγματα – από ό,τι φαίνεται οι Inuit είναι πλήρως αντίθετοι στην ένταξή τους στις ΗΠΑ ενώ μάλλον βλέπουν ευνοϊκά το ενδεχόμενο τής ένταξής τους στην ΕΕ ως ανεξάρτητο κράτος, κάτι απόλυτα κατανοητό για οποιονδήποτε φυσιολογικά σκεπτόμενο σήμερα άνθρωπο (και αυτό δεν συνιστά αγιογραφία τής ΕΕ, αλλά ότι πρόκειται για κάτι καλύτερο από τη δυστοπία που χτίζεται στις ΗΠΑ).
Οι μύθοι, από τους Inuit, που παρουσιάζονται ανά καιρούς στο παρόν ιστολόγιο προέρχονται από το «Project Gutenberg», αλλά κάτι που αξίζει να τονιστεί είναι αυτό που αναγράφεται στην ιστοσελίδα: mythlok.com-worldmythologies-inuit.:
Inuit Mythology refers to the history and traditions of the people who occupy the Arctic region of North America and known as Eskimo people who believe in the myths and legends that guide the meaning they give to life. Inuit simply means ‘the people’ as opposed to the singular form of it, Inuk which means ‘the man’.
Inuit Mythology is closely related to the Roman and Greek fables which have given the Eskimo people notions about the value of good and the knowledge of evil through the practice of shamanism. Shamanism is a practice where men have the ability to make predictions about future events and invoke spirits. It can be traced to the Inuit arrival at Greenland and the replacement of the Dorset people in 1300 AD throughout the Arctic territory of North America.
…και το οποίο αποτέλεσε ένα επιπλέον κίνητρο να ασχοληθώ με τους μύθους τους.
THE MAN WHO TOOK A VIXEN TO WIFE
There was once a man who wished to have a wife unlike all other wives, and so he caught a little fox, a vixen, and took it home to his tent.
One day when he had been out hunting, he was surprised to find on his return that his little fox-wife had become a real woman. She had a lovely topknot, made of that which had been her tail. And she had taken off the furry skin. And when he saw her thus, he thought her very beautiful indeed.
Now she began to talk about journeyings, and how greatly she desired to see other people. And so they went off, and came to a place and settled down there.
One of the men there had taken a little hare to wife. And now these two men thought it would be a pleasant thing to change wives. And so they did.
But the man who had borrowed the little vixen wife began to feel scorn of her after he had lived with her a little while. She had a foxy smell, and did not taste nice.
But when the little vixen noticed this, she was very angry, for it was her great desire to be well thought of by the men. So she knocked out the lamp with her tail, dashed out of the house, and fled away far up into the hills.
Up in the hills she met a worm and stayed with him.
But her husband, who was very fond of her, went out in search of her. And at last, after a long time, he found her living with the worm, who had taken human form.
But now it was revealed that this worm was the man's old enemy. For he had once, long before, burned a worm, and it was the soul of that worm which had now taken human form. He could even see the marks of burning in its face.
Now the worm challenged the man to pull arms, and they wrestled. But the man found the worm very easy to master, and soon he won. After that he went out, no longer caring for his wife at all. And he wandered far and came to the shore-dwellers. They had their houses on the shore, just by high-water mark.
Their houses were quite small, and the people themselves were dwarfs, who called the eider duck walrus. But they looked just like men and were not in the least dangerous. We never see such folk nowadays, but our forefathers have told us about them, for they knew them.
And now when the man saw their house, which was roofed with stones, he went inside. But first he had to make himself quite small, though this of course was an easy matter for him, great wizard as he was.
As soon as he came in, they brought out meat to set before him. There was the whole fore-flipper of a mighty walrus. That is to say, it was really nothing more than the wing of an eider duck. And they fell to upon this and ate. But they did not eat it all up.
After he had stayed with these people some time he went back to his house. And I have no more to tell of him.
Πηγή: gutenberg.org.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου