Immortality [Clare Harner Lyon]

Τον Δεκέμβρη τού 1934, δημοσιεύθηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό «The Gypsy» [σ.σ. Το εν λόγω τριμηνιαίο ποιητικό περιοδικό εκδιδότανε στο Cincinnati τού Ohio, USA, από τη δημοσιογράφο George Elliston, από το 1925 έως το 1937] το ποίημα «Immortality» τής αμερικανίδας δημοσιογράφου και ποιήτριας Clare Harner Lyon (1909 – 1977).

Το ποίημα είναι συγκλονιστικό και θεωρείται ως το κορυφαίο της έργο:

Immortality 

    Do not stand

          By my grave, and weep.

     I am not there, 

          I do not sleep—

I am the thousand winds that blow

I am the diamond glints in snow

I am the sunlight on ripened grain,

I am the gentle, autumn rain.

As you awake with morning’s hush,

I am the swift, up-flinging rush

Of quiet birds in circling flight,

I am the day transcending night.

     Do not stand

          By my grave, and cry –

     I am not there,

          I did not die.

   

Την ίδια περίπου εποχή, κυκλοφορεί ανώνυμα και γίνεται ευρέως γνωστό, το παρακάτω ποίημα:

Do not stand at my grave and weep,

I am not there; I do not sleep.

I am a thousand winds that blow,

I am the diamond glints on snow.

I am the sunlight on ripened grain,

I am the gentle autumn rain.

When you awaken in the morning’s hush

I am the swift uplifting rush

Of quiet birds in circled flight.

I am the soft stars that shine at night.

Do not stand at my grave and cry;

I am not there. I did not die.

Με μια απλή ανάγνωση είναι σαφές ότι αποκλείεται να γραφτήκανε χωρίς ο ένας από τους δύο δημιουργούς να μην είχε διαβάσει το ποίημα τού άλλου πριν γράψει το δικό του, στην ουσία αντιγράψει το πρωτότυπο.

Στο 3ο Τεύχος, του 2023, του λογοτεχνικού περιοδικού «Αντίλογος», ο κριτικός Νίκος Λάζαρης, παρουσιάζει την ανωτέρω (2η) ποιητική εκδοχή και σημειώνει πως πρόκειται για έργο τής αμερικανίδας Mary Elizabeth Frye (1905-2004), η οποία, σύμφωνα με φήμες, το έγραψε το 1933, σε ηλικία 28 ετών, αρχικά σε μια χάρτινη σακούλα σούπερ μάρκετ ενώ μόλις τη δεκαετία τού 1990 είπε ότι είναι δικό της. Αρχικά η δήλωσή της αμφισβητήθηκε, αλλά ο Abigail Van Burren, μετά από έρευνες που έκανε, ισχυρίστηκε ότι πράγματι ήταν αυθεντικό έργο τής Mary Elizabeth Frye. Αξίζει να τονιστεί ότι η εν λόγω χαρακτηρίστηκε ως ποιήτρια ενός ποιήματος αφού ό,τι άλλο έγραψε ήτανε πολύ υποδεέστερο τού επίμαχου.

Στον αντίποδα, στην ιστοσελίδα τής wikipedia, διαβάζουμε πως η εκδοχή τής Mary Elizabeth Frye είναι η πιο γνωστή από τις διάφορες εκδοχές που ανά καιρούς γίνανε γνωστές, ως προϊόντα λογοκλοπής τού αρχικού ποιήματος τής Clare Harner Lyon.

Πέρα από το αυστηρά τυπικό μέρος, που δικαιώνει την Clare Harner Lyon αφού αυτή δημοσίευσε επίσημα πρώτη το ποίημα «Immortality», κατά την άποψή μου η συγκεκριμένη δημιουργός δικαιούται και στην ουσία την πατρότητα τού έργου, ως προς το περιεχόμενο και αυτό για τρεις λόγους:

-η  Mary Elizabeth Frye εμφανίστηκε πολλές δεκαετίες μετά και μάλιστα μετά το θάνατο τής Clare Harner Lyon.

-η Mary Elizabeth Frye μετά από το επίμαχο, πραγματικά υπέροχο, ποίημα «της» δεν έγραψε τίποτα απολύτως άξιο λόγου.

-όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα family-friend-poems, το 1932 σε ηλικία 31 ετών παθαίνει ο αδελφός τής Clare Harner Lyon. Στα μάτια μου, το υπέροχο αυτό ποίημα, δεν είναι παρά ένα τρομακτικής έντασης ποιητικό ξέσπασμα τής δημιουργού μπρος στο τραγικό γεγονός τού θανάτου τού αδελφού της και της ανθρώπινης αδυναμίας της να το αποδεχθεί.

Κλείνω με μια απόδοσή του στα ελληνικά:

Αθανασία

      Μην στέκεσαι

           Στον τάφο μου κι οδύρεσαι.

      Δεν είμαι εκεί,

           Δεν κοιμάμαι –

Είμαι οι χιλιάδες άνεμοι που φυσούν

Είμαι οι διαμαντένιες λάμψεις στο χιόνι

Είμαι το ηλιόφως στα ώριμα σιτηρά,

Είμαι η ήπια, φθινοπωρινή βροχή.

Καθώς ξυπνάς στη σιγαλιά τού πρωινού,

Είμαι η γρήγορη, προς τα πάνω φούρια

Των ήσυχων πουλιών σε πέταγμα κυκλοτερές,

Είμαι η μέρα που ξεπερνά τη νύχτα.

      Μην στέκεσαι

          Στον τάφο μου και κλαις –

      Δεν είμαι εκεί,

          Δεν έχω πεθάνει.