ένα ποίημα του Nazim Hikmet σε μετάφραση Γιάννη Ρίτσου

Τα τραγούδια των ανθρώπων είναι πιο όμορφα από τους ίδιους
                                                        πιο βαριά από ελπίδα

                                                        πιο λυπημένα
                                                        πιο διαρκή.

Πιότερο απ’ τους ανθρώπους, τα τραγούδια τους αγάπησα.
Χωρίς ανθρώπους μπόρεσα να ζήσω,
                                                  όμως ποτέ χωρίς τραγούδια
μου ‘τυχε ν’ απιστήσω κάποτε
                                               στην πολυαγαπημένη μου,
                            όμως ποτέ μου στο τραγούδι που τραγούδησα γι’ αυτήν
ούτε ποτέ και τα τραγούδια μ’ απατήσανε.

Όποια κι αν είναι η γλώσσα τους
            πάντοτε τα τραγούδια τα κατάλαβα.

Σ’ αυτόν τον κόσμο τίποτα
απ’ όσα μπόρεσα να πιω
και να γευτώ
απ’ όσες χώρες γνώρισα
απ’ όσα μπόρεσα ν’ αγγίξω
και να νιώσω
                                                      τίποτα, τίποτα
δε μ’ έκανε έτσι ευτυχισμένον
                                             όσο τα τραγούδια…