Στέφανος Μάνος: «Η Φινλανδία αναλογικά έχει το 1/4 των δασκάλων σε σχέση με εμάς. Για ποιο λόγο η σχεδόν χρεοκοπημένη Ελλάδα έχει 4 φορές περισσότερους δασκάλους από μια συγκροτημένη χώρα;»(*)
Το 2012 οι δυο κατά την άποψή μου σημαντικότερες αδικίες που υπάρχουν είναι:
1) να κερδίζεις χρήματα από δραστηριότητες που δεν σχετίζονται με την εργασία σου (με κορυφαίο παράδειγμα το ναό του καπιταλισμού και έβδομο ουρανό του νεοφιλελευθερισμού , δλδ το χρηματιστήριο) αφού σημαίνουν κέρδη από την εργασία των άλλων και μάλιστα των χαμηλότερα αμειβόμενων και
2) να μην εισπράττεις τη συμπεριφορά σου.
Αν και φαινομενικά αυτή η δεύτερη αφορά τις διαπροσωπικές σχέσεις μας από το εργασιακό μέχρι το οικογενειακό περιβάλλον, εν τούτοις θεωρώ πως επεκτείνεται σε κάθε δραστηριότητα.
Τη σκέφτομαι μάλιστα κάθε φορά που διαβάζω αυτή την (βλέπε ανωτέρω) μεγαλειώδη δήλωση Στέφανου Μάνου.
Αν για παράδειγμα, ένας απλός εργαζόμενος πολίτης την κοινοποιούσε, μέσω κάποιας μελέτης που θα έστελνε, στους προϊσταμένους του, τότε αυτοί θα του έλεγαν:
«Όπως γνωρίζετε
- στην Ελλάδα ο μέσος αριθμός στις τάξεις του δημοτικού στις πόλεις είναι περί τα 20-25 παιδιά ανά τάξη (άρα περίπου και δάσκαλο αφού στο δημοτικό σχολείο για κάθε τάξη αντιστοιχεί ένας δάσκαλος) που διαμορφώνεται σε περίπου 13-14 σε όλη στην επικράτεια αν λάβουμε υπόψη μας τα σχολεία σε απομακρυσμένες περιοχές καθώς και τους καθηγητές ξένων γλωσσών, μουσικούς ή γυμναστές, που απασχολούνται στα δημοτικά σχολεία, οι οποίοι όμως αναλογικά είναι πολύ λιγότεροι και συνήθως κάθε ένας τους απασχολείται σε αρκετά σχολεία,
- οι δύο χώρες δεν διαφέρουν σημαντικά στο δείκτη γεννητικότητας.
Όπως προκύπτει από τη μελέτη σας η αναλογία που αναφέρετε σημαίνει πως εφόσον στην Ελλάδα έχουμε 13-14 παιδιά ανά δάσκαλο τότε στη Φιλανδία θα πρέπει να αντιστοιχούν 55-60 παιδιά ανά δάσκαλο. Αυτό όμως δεν συνάδει ούτε με τα στοιχεία (πράγματι στη Φιλανδία αντιστοιχούν περί τα 20-25 παιδιά ανά δάσκαλο) ούτε με το υψηλό εκπαιδευτικό επίπεδο της χώρας αυτής»
Αφού τέλος του εξηγούσαν τον απαράδεκτα επιπόλαιο τρόπο που αντιμετώπισε τη μελέτη και του υπενθύμιζαν πως θα αρκούσε να αντιμετώπιζε τα νούμερα απλώς με την κοινή λογική για να δει το λάθος αποτέλεσμα που κατέληξε και να αναθεωρήσει ώστε να τους έστελνε μία σωστή μελέτη, θα τον έστελναν στο ταμείο ανεργίας ως ανεπαρκή. Και δίκαια.
Και όμως ο κ. Στέφανος Μάνος, πρώην υπουργός σε οικονομικά υπουργεία της χώρας που μάλιστα διετέλεσε βουλευτής και στα δυο «μεγάλα» κόμματα, χαίρει εκτίμησης από το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο της χώρας και οι θέσεις του αντιμετωπίζονται σοβαρά.
Γελοιότητα; επιπολαιότητα; ανεπάρκεια;
Όχι. Προπαγάνδα και ψέματα σε καιρούς που γίνονται εύκολα πιστευτά, τα οποία αποσκοπούν να στηρίξουν μία αποτυχημένη και αδιέξοδη πολιτική.
Εντάξει θα μπορούσε να πει κάποιος, ακόμα και αν έγινε λάθος στον αριθμό των δασκάλων δεν παύει να έχουμε εξοργιστικά μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων.
Εάν πάντως το θέμα είναι ποσοτικό (αφού στο ποιοτικό μέρος των δημόσιων υπηρεσιών το κράτος πρώτο φρόντισε να υποβαθμίσει, εσκεμμένα απ’ ότι φαίνεται, το επίπεδο τους σε αυτό των τριτοκοσμικών χωρών) και όπως ξεκάθαρα προκύπτει από την έκθεση αυτή[σελίδα 6/28] ως προς τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα, η χώρα μας βρίσκεται μόλις στην 15η θέση, μεταξύ 17 χωρών της Ε.Ε, των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας, με το ποσοστό των απασχολούμενων στο δημόσιο να αγγίζει μόλις ένα 11,4% όταν στη Σουηδία αγγίζει το 30%(!).
Το 2012 οι δυο κατά την άποψή μου σημαντικότερες αδικίες που υπάρχουν είναι:
1) να κερδίζεις χρήματα από δραστηριότητες που δεν σχετίζονται με την εργασία σου (με κορυφαίο παράδειγμα το ναό του καπιταλισμού και έβδομο ουρανό του νεοφιλελευθερισμού , δλδ το χρηματιστήριο) αφού σημαίνουν κέρδη από την εργασία των άλλων και μάλιστα των χαμηλότερα αμειβόμενων και
2) να μην εισπράττεις τη συμπεριφορά σου.
Αν και φαινομενικά αυτή η δεύτερη αφορά τις διαπροσωπικές σχέσεις μας από το εργασιακό μέχρι το οικογενειακό περιβάλλον, εν τούτοις θεωρώ πως επεκτείνεται σε κάθε δραστηριότητα.
Τη σκέφτομαι μάλιστα κάθε φορά που διαβάζω αυτή την (βλέπε ανωτέρω) μεγαλειώδη δήλωση Στέφανου Μάνου.
Αν για παράδειγμα, ένας απλός εργαζόμενος πολίτης την κοινοποιούσε, μέσω κάποιας μελέτης που θα έστελνε, στους προϊσταμένους του, τότε αυτοί θα του έλεγαν:
«Όπως γνωρίζετε
- στην Ελλάδα ο μέσος αριθμός στις τάξεις του δημοτικού στις πόλεις είναι περί τα 20-25 παιδιά ανά τάξη (άρα περίπου και δάσκαλο αφού στο δημοτικό σχολείο για κάθε τάξη αντιστοιχεί ένας δάσκαλος) που διαμορφώνεται σε περίπου 13-14 σε όλη στην επικράτεια αν λάβουμε υπόψη μας τα σχολεία σε απομακρυσμένες περιοχές καθώς και τους καθηγητές ξένων γλωσσών, μουσικούς ή γυμναστές, που απασχολούνται στα δημοτικά σχολεία, οι οποίοι όμως αναλογικά είναι πολύ λιγότεροι και συνήθως κάθε ένας τους απασχολείται σε αρκετά σχολεία,
- οι δύο χώρες δεν διαφέρουν σημαντικά στο δείκτη γεννητικότητας.
Όπως προκύπτει από τη μελέτη σας η αναλογία που αναφέρετε σημαίνει πως εφόσον στην Ελλάδα έχουμε 13-14 παιδιά ανά δάσκαλο τότε στη Φιλανδία θα πρέπει να αντιστοιχούν 55-60 παιδιά ανά δάσκαλο. Αυτό όμως δεν συνάδει ούτε με τα στοιχεία (πράγματι στη Φιλανδία αντιστοιχούν περί τα 20-25 παιδιά ανά δάσκαλο) ούτε με το υψηλό εκπαιδευτικό επίπεδο της χώρας αυτής»
Αφού τέλος του εξηγούσαν τον απαράδεκτα επιπόλαιο τρόπο που αντιμετώπισε τη μελέτη και του υπενθύμιζαν πως θα αρκούσε να αντιμετώπιζε τα νούμερα απλώς με την κοινή λογική για να δει το λάθος αποτέλεσμα που κατέληξε και να αναθεωρήσει ώστε να τους έστελνε μία σωστή μελέτη, θα τον έστελναν στο ταμείο ανεργίας ως ανεπαρκή. Και δίκαια.
Και όμως ο κ. Στέφανος Μάνος, πρώην υπουργός σε οικονομικά υπουργεία της χώρας που μάλιστα διετέλεσε βουλευτής και στα δυο «μεγάλα» κόμματα, χαίρει εκτίμησης από το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο της χώρας και οι θέσεις του αντιμετωπίζονται σοβαρά.
Γελοιότητα; επιπολαιότητα; ανεπάρκεια;
Όχι. Προπαγάνδα και ψέματα σε καιρούς που γίνονται εύκολα πιστευτά, τα οποία αποσκοπούν να στηρίξουν μία αποτυχημένη και αδιέξοδη πολιτική.
Εντάξει θα μπορούσε να πει κάποιος, ακόμα και αν έγινε λάθος στον αριθμό των δασκάλων δεν παύει να έχουμε εξοργιστικά μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων.
Εάν πάντως το θέμα είναι ποσοτικό (αφού στο ποιοτικό μέρος των δημόσιων υπηρεσιών το κράτος πρώτο φρόντισε να υποβαθμίσει, εσκεμμένα απ’ ότι φαίνεται, το επίπεδο τους σε αυτό των τριτοκοσμικών χωρών) και όπως ξεκάθαρα προκύπτει από την έκθεση αυτή[σελίδα 6/28] ως προς τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα, η χώρα μας βρίσκεται μόλις στην 15η θέση, μεταξύ 17 χωρών της Ε.Ε, των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας, με το ποσοστό των απασχολούμενων στο δημόσιο να αγγίζει μόλις ένα 11,4% όταν στη Σουηδία αγγίζει το 30%(!).
(*)
πηγή εδώ
πηγή εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου