23 Μαΐου 2012

4 ποιήματα του Juan Larrea από την Poesia española Antología 1915-1931[μετ. από τα Ισπανικά Vittorio Bodini και από τα Ιταλικά Κοκολογιάννης Κωνσταντίνος ]



Ακολουθία εύγλωττων ήχων ...


Ακολουθία των εύγλωττων ήχων τείνουν να λάμψουν την ποίηση
είναι αυτό και αυτό και αυτό
Και ό, τι έρχεται σε μένα ως αθώα ποιότητα σήμερα
που υπάρχει γιατί εγώ υπάρχω και γιατί ο κόσμος υπάρχει
και επειδή και οι τρεις μπορούν κανονικά να παύσουμε να υπάρχουμε


Ή του ωκεανού

Antonio
τα πλοία φορτώνουν και ξεφορτώνουν όπως τα μάτια των μαρτύρων
αλλά με όλα αυτά, είμαι μακριά από το να αγαπήσω την πυγμαχία
μακριά από τη ζωή από το θάνατο
μακριά από το να σκέφτομαι το σφουγγάρι τρυπημένο γεμάτο με απόψεις
Στο λιλά του κρέατος που απορροφά την ισημερία
κοίτα αυτό το χρώμα της φράσης, κοίτα αυτούς τους κόμβους στο ρυάκι
κοίτα αυτή την ελπίδα που αλλάζει μπροστά στα μάτια σου
και αυτές οι πτυχές ελπίδας που το σκεπάζουν
Γεροντοκόρη η θάλασσα
απομακρύνεται ευγενής
Έχει ένα κόμπο στο λαιμό μου, αλλά εγώ είμαι μακριά
μακριά από τον θάνατο μακριά από τη ζωή
μακριά από το να περιβάλλει με προσοχή τα παλιά οστά μου στο λιβάδι
έχοντας ως μόνη εμπειρία τις ομίχλες
Antonio ακριβέ φίλε
δεν θα υπήρχαν πρόσωπα χωρίς τοπίο μετά τη βροχή


Αγκάθια όταν χιονίζει
(Στον κήπο του Fray Luis)

Να με ονειρευτείς, να με ονειρευτείς γρήγορα αστέρι του εδάφους
καλλιεργημένη από τα βλέφαρά μου, που ανιχνεύουν το αγκομαχητό της σκιάς μου
σαγήνευε με, με τα μαρμάρινα φτερά πυρωμένα αστέρι, αστέρι στις στάχτες μου
Ικανός, ικανός να βρει κάτω απ’ το χαμόγελό μου, το άγαλμα
μια βραδιάς με ήλιο, οι χειρονομίες στα άνθη νερό
τα μάτια στα άνθη του χειμώνα
Εσύ που στην κόγχη του ανέμου ξαγρυπνάς
η αθωότητα εξαρτάται από το τιμόνι της ομορφιάς
που προδίδει στη ζέση με την οποία τα φύλλα ψάχνουν το πιο αδύναμο στήθος
Εσύ που παίρνεις φως και άβυσσο στην άκρη αυτού του κρέατος
που πέφτει στα πόδια μου σαν πληγωμένη ζωντάνια
Εσύ που χάθηκες στο δάσος του λάθους
Υπολόγισε ότι ένα σκοτεινό τριαντάφυλλο της σιωπής μου ζει χωρίς να πολεμά και χωρίς εξόδο


Να μην είσαι άλλο

Να μην είσαι άλλο από ένα νήμα της γης, αλλά να συμμετέχεις στο κυνήγι
του ελάφιου
ένας συνδυασμός
αναπνοής και φτώχιας
έχοντας ένα γιλέκο χωρίς μια σκιά ενός κισσού
και λίγοτο βράδυ μεταξύ των τούβλων της καρδιάς.



Πηγή εδώ: "Λόγος και Τέχνη"

2 σχόλια:

Konstantinos Kokologiannis είπε...

Σ' ευχαριστώ πολύ! Είναι μεγάλη τιμή για εμένα!

Γιώργος Πρίμπας είπε...

ήταν πολύ ωραία!
να είσαι καλά και πάντα δημιουργικός