Ευτυχία.
Είναι θέρος τώρα
και τα ρόδα ανθούν και
γαλάζια λάμπουν μες στη Νύχτα… και
στη Νύχτα μέσα και στ’ ανθισμένα ρόδα και
στην τρισευτυχισμένη Σιγή, τραβάμε εμείς… δυο
άφοβα παιδιά…
κ’ επιτέλους
μπρος μας, απλώνεται… σε
θαυμαστήν αιθρία, πνιγμένος, από τον ώριμο
καρπό, ο ωραίος Κόσμος.
Και σιγοβρέχει…
Και
σιγοβρέχει, κι όλο η μέρα γίνεται μι-
κρή κι όλο πιο σπάνιο το φως του ήλιου.
Στην άκρη εκεί του δάσους ένα ζευγάρι ρό-
δα έβλεπα χτες να στέκουνε…
δος μου το
χέρι κ’ έλα… πάμε για ναν τα κό-
ψουμε…
Θε νάναι
ωρισμένως τα τελευταία!
Ήλιος αέρας και κύμα.
Κοίτομαι στη
ζεστή αμμουδιά,
γυμνός
και καίω
στον ήλιο…
και σαν ένα
σωρό πανιών πολύ απαλών, με
πεταρίζ’ ο αέρας, πάνω από τα λυμένα μου
τα μέλη.
Ακούω των
κυμάτων το σκοπό, σιμά εδώ,
κι αργά κλείνουν τα μάτια μου, και σύγνεφα
κυλούνε προς τη γης, πάνω μου, χρυσοπόρ-
φυρα…
Δεν είμαι
πια ένας άνθρωπος, δε θέλω πια
νάμαι άνθρωπος εγώ…
μόνο είμαι
ήλιος, Αέρας και Κύμα…
μια
συμφωνία τόνων περαστικιά…
κι όταν η
μέρα προσπερνά την άσπρην α-
κροθαλασσιά, ξεσπάω σ’ ένα σκοπό καινούργιο,
σαν Ήλιος, σαν Αέρας, σαν Κύμα,
δίχως
κανένα πόνο, δίχως πεθυμιά, μες
στη γαλάζια νύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου