Βιομηχανία.
Είταν χινόπωρο γκρίζο πρωινό˙ περνούσα
κοντά στις καγγελόπορτες και μπρος μου δεν κοιτούσα
χαμένος μες σε βάθη λογισμών.
Απ’ τα φουγάρα ανέβαινε ψηλά, κύκλους να γράφει
ένας καπνός πυκνότατος, κίτρινος σαν το θειάφι,
κι ακούγονταν ουρλιάσματα σαν πάλαιμα στοιχείων.
Και σίμωσα περσότερο˙ κι απ΄ των σφυριών το τέρας
έτρεμε η γης˙ αυλάκωνε το χάραγμα της μέρας
φλόγες θυσίας προσφερτής προς τη Βιομηχανία.
Βουίζει η μάχη και βροντά του νου μας ξελογιάστρα
και παίζει η ορχήστρα η βάρβαρη στα σιδερένια κάστρα
της εποχής μας τη βαρειά γενναία συμφωνία.
Ω! αιμάτινη, σκληρή αποχή, θα μάθω να σε νιώθω.
Βλέπω, δοσμένοι ολόψυχα στης λευτεριάς τον πόθο,
να συδαυλάν οι κύκλωπες οι μαύροι τη φωτιά.
Στήνουν πάνω απ΄ τα χάσματα τα θολωτά γεφύρια,
υψώνουν προς τον ουρανό πύργους, τεράστια χτίρια
και καταλύουν τις θάλασσες, δαμάζουν τα βουνά.
Γυρνούν τον κόσμο ατέλειωτες οι αμαξοστοιχίες
να φέρνουν από μακρινά νησιά και παραλίες
τους θησαυρούς σε πιο εύμορφη και πλούσια χώρα εδώ.
Ω! άνθρωποι των μπλε μπλουζών με τη γροθιά που αξίζει!
Σεις διαφεντεύετε τη γη! Στη ρόδα που ανεμίζει
γυρίζει ο κόσμος ο παλιός το νέο τροχό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου