Ο Γιάννης Χρήστου συνθέτει το πρώτο του έργο, τη Μουσική του Φοίνικα, το 1948, εποχή κατά την οποία δείχνει ενδιαφέρον για τις τάσεις της εποχής του, αλλά στη συνέχεια ανεξαρτητοποιείται και δημιουργεί μια προσωπική συνθετική γλώσσα. Στα πλαίσια αυτής της ανεξαρτητοποίησης εισάγει στο μουσικό λεξιλόγιο νέους όρους (π.χ. πράξη-μετάπραξη, σύστημα-αντισύστημα, πρωτοεκτέλεση κ.λπ.) που εκφράζουν τις συνθετικές του ανάγκες, σχεδιάζει παρτιτούρες στις οποίες η εικαστική διάσταση λαμβάνει κυρίαρχη θέση, γράφει μεταξύ άλλων το Πιστεύω για τη μουσική όπου με λιτό αλλά και σύνθετο λόγο παραθέτει τις πεποιθήσεις του και συνθέτει έργα που βασίζονται σ’ ένα ευρύ φιλοσοφικό υπόβαθρο.
Τα τελευταία έργα του αντιπροσωπεύουν το σύνολο των συνθετικών του προθέσεων κι είναι χαρακτηριστικά για την έντονη θεατρικότητα τους. Πιο συγκεκριμένα, τα έργα Αναπαράστασις ΙΙΙ: ο Πιανίστας(1968), Μυστήριο (1966), κι Η Κυρία με τη Στρυχνίνη (1967) τα οποία μελετάμε στο παρόν άρθρο αποτελούν έργα-κλειδιά στα οποία ο συνθέτης καλεί τον ερμηνευτή να ξεπεράσει τα όρια της συμβατικής ερμηνείας ικανοποιώντας τις πολύπλευρες απαιτήσεις των έργων του.
. Διαβάστε ή κατεβάστε εδώ (24Γράμματα) σε μορφή pdf τη μελέτη της κας Βαρβάρας Γύρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου