ΤΟ ΣΠΙΤΙ
Την αγαπώ όταν βγαίνει στο γκρεμισμένο παράθυρο και απλώνει τα μεγάλα, ναυτικά πανιά. Μετά γελά και μου δείχνει τον κόσμο κόκκινο. Όμως, εγώ ως άλλος Οδυσσέας αντιστέκομαι, έχοντας χάσει για πάντα τον έρωτα της ζωής μου.
Ας είναι.
Εγώ, μονάχα για την κυριακάτικη φορεσιά σου πίσω απ΄ τις κορδέλες νοιάζομαι, για σένα που φεύγεις για τη θάλασσα αδιάφορη, με γκρεμισμένα αετώματα, ωραία. Σ΄ ακολουθούν βλέπεις, σπίτια, εποχές, σίδερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου