Πτυχές του πραγματικού [Ντέμης Κωνσταντινίδης]

Πτυχές του πραγματικού (με τον φακό της μνήμης...) 

Είμαστε όλοι καταδικασμένοι με την ποινή του θανάτου, 

αλλά με ένα είδος απροσδιόριστης αναστολής.

Victor Hugo

Η φωτογραφία ως τέχνη στατική του παρόντος χώρου, με τον παρατηρητή στημένο απέναντι από το θέμα του, να περιμένει υπομονετικά τη μία εκείνη -ίσως- ευκαιρία, που όμοιά της δε θα υπάρξει. 

Ως καταγραφή-ντοκουμέντο του παρελθόντος, να ανασύρεται από ατακτοποίητα συρτάρια και παλιά χαρτοκιβώτια ή από εκατοντάδες ψηφιακούς φακέλους σκληρών δίσκων, τεκμηριώνοντας ή αναπλάθοντας, πρισματικά-συνειρμικά-αυθαίρετα, μικρά κομμάτια απ' το μεγάλο παζλ...

Η φωτογραφία, κυρίως, ως συνειδητή επιλογή αντικειμένου, τοπίου, φωτός, κάδρου, γωνίας λήψης, ψυχικής διάθεσης του υποκειμένου, σε μια πολύ συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Αυτό το μοναδικό συμβάν τυχαιότητας, του διαρκώς φευγαλέου, που μας εμπαίζει για την αλαζονεία μας (αντιστρόφως ανάλογη προς τη θνητότητά μας) σε κάθε βολική περίσταση... 

Ξαναμετρώντας, στις εκατό -ας πούμε- λήψεις, πόσες "αντέχουν" πράγματι; Κι από αυτές -στα δάχτυλα του ενός χεριού, και με το χέρι στην καρδιά-, που "κάτι λένε...", πόσες τραβήχτηκαν εν πλήρει συνειδήσει;