Άξιοι της Μοίρας μας [Μιχάλης Μαραγκάκης]

Άξιοι της Μοίρας μας

«Ο δάσκαλος που θα υποχρεωθεί να καταπνίξει τη σκέψη του, θα γίνει διπλά σκλάβος ή θα καταντήσει ένας ψυχικά ανάπηρος άνθρωπος, ανίκανος να μορφώσει άλλους.»
Δημήτρης Γληνός

Αδύνατο να κοιμηθώ τα βράδια. Ο ίδιος εφιάλτης με καταδιώκει καιρό τώρα. Ολόγυμνος με σκυφτό κεφάλι περνώ μπροστά από ένα πλήθος πρώην και νυν πρωθυπουργών, υπουργών και υφυπουργών παιδείας, τροϊκανών τραπεζιτών-τοκογλύφων, περιφερειακών διευθυντών, σχολικών συμβούλων, επιθεωρητών, αξιολογητών, διευθυντών, συναδέλφων, κομματαρχών, τοπικών παραγόντων, γονέων και κηδεμόνων που ως άλλες εκκλησιάζουσες, επιβραβεύουν χειρονομώντας τιμητικά την ευσυνειδησία και την αξιοσύνη μου κραυγάζοντας:

 ΑΞΙΟΣ, ΑΞΙΟΣ, ΑΞΙΟΟΟΟΟΣ!!!!

-Άξιος γιατί δεν βλέπω την εφιαλτική πραγματικότητα, την απερίγραπτη δυστυχία, τη δυσβάσταχτη φτώχεια και τον αργό θάνατο του λαού μας που επέβαλλαν οι κυρίαρχοι του χρήματος τοκογλύφοι, οι κυβερνήσεις υποτακτικοί τους, τα φερέφωνα και οι συνεργάτες τους προπαγανδιστές στα Μ.Μ.Ε. και συνεχίζω να τους στηρίζω με την ψήφο μου.

-Άξιος γιατί σιωπώ και πιστεύω την εικονική πραγματικότητα που μου σερβίρουν του «πρωτογενούς πλεονάσματος», της «αποκατάστασης των άδικων με το μοίρασμά του», της «εξόδου από την κρίση, τα μνημόνια, την τρόικα», τις «δίκαιες φορολογικές επιθέσεις».

-Άξιος γιατί σηκώνω καρτερικά και με κατανόηση το βάρος της μισθολογικής μου συρρίκνωσης και των επιπτώσεών της στην οικογένειά μου, προς όφελος των τοκογλύφων και της «πατρίδος».

-Άξιος διότι σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση ευθαρσώς δηλώνω ενώπιον του διευθυντού, των συνάδελφων, των ανησυχούντων γονέων και κηδεμόνων ότι δεν θα απεργήσω διότι δεν ασκώ επάγγελμα αλλά λειτούργημα.

-Άξιος γιατί δεν πιστεύω ότι αξίζει να συμμετέχω στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις Γ.Σ. του κλάδου μας και να μοιράζομαι με τους συναδέλφους μου μέσα από το σωματείο μας τον δίκαιο αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και την ουσιαστική ενίσχυση της δωρεάν δημόσιας παιδείας.

-Άξιος γιατί ενώ οραματίζομαι μια παιδεία που διδάσκει τις αιώνιες τις πανανθρώπινες αλήθειες , τις αξίες και σχέσεις που οικοδομούν και δημιουργούν ελεύθερες προσωπικότητες, άξιους πολίτες που αγαπούν, να συνεργάζονται, να σέβονται την διαφορετικότητα, να αγωνίζονται για την προσωπική μέσα από τη συλλογική ευτυχία, παρακολουθώ αδιαμαρτύρητα την συντριβή, την κονσερβοποίηση των παιδιών μας σε αίθουσες που ξεχειλίζουν από μαθητές, με αλλεπάλληλες εξεταστικές δοκιμασίες, πρόσθετη (αδίδακτη;) ύλη στις Τράπεζες Θεμάτων, ελιγμούς στο βαθμό δυσκολίας των θεμάτων, απλήρωτη εργασία μέσα από μορφές «πρακτικής άσκησης», και εμάς όλους τους εκπαιδευτικούς υπό τον εκβιασμό της προσωπικής ή σχολικής αξιολόγησης να χρησιμοποιούμε όλο και περισσότερο δασκαλοκεντρικούς και αυταρχικούς τρόπους διδασκαλίες.

-Άξιος γιατί συμφωνώ με την κυβέρνηση ότι για την «εκρηκτική» κατάσταση, την «αδιαφορία» των μαθητών στις τάξεις, τις ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς και υλικοτεχνικές υποδομές, την ανεπαρκή χρηματοδότηση και όλα τα στραβά και τα ανάποδα που ταλανίζουν την παιδεία μας, δεν φταίνε οι υπουργοί παιδείας και οι πολιτικές τους αλλά οι «ελλιπείς», «ανεπαρκείς» και «ανίκανοι» εκπαιδευτικοί.     

-Άξιος γιατί δεν πιστεύω ότι αυτή η αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση πρέπει να ανατραπεί, αλλά πιστεύω ότι μπορεί να κάνει την παιδεία και τα παιδιά μας καλύτερα.

-Άξιος διότι ως εξαίρετος εκπαιδευτικός όχι μόνο προσανατολίζω τη μαθησιακή διαδικασία με τρόπο που προετοιμάζει τους μαθητές μονοσήμαντα για τις εξετάσεις αλλά πρωτοστατώ στην ολοκλήρωση της σχολικής και προσωπικής αξιολόγησης που στρώνει το δρόμο για την κατηγοριοποίηση των σχολείων και τις απολύσεις.

-Άξιος γιατί σαν εξαίρετος εκπαιδευτικός με στόχο την βαθμολογική και μισθολογική μου εξέλιξη είμαι πρόθυμος και επιδιώκω ως άλλος αυλοκόλακας να αποτελώ το δεξί χέρι, το μάτι και το αυτί του διευθυντή μου και με αυξημένη εγρήγορση και ετοιμότητα να καταγράφω και να μεταφέρω κάθε γεγονός λόγου ή έργου σχετιζόμενο με αποκλίνουσες συμπεριφορές μαθητών και εκπαιδευτικών.

-Άξιος, άξιος και πάλι άξιος γιατί ενώ πάσχω από χρόνια οσφυοκαμψία ευθυγραμμιζόμενος με την εκπαιδευτική πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης και την επίσημη κρατική διδακτική, εξακολουθώ να πιστεύω ότι όλα αυτά είναι ένας νυχτερινός εφιάλτης και όχι η τραγική εφιαλτική καθημερινή οδυνηρή πραγματικότητα.

Ο αναξιότερος όλων συνάδελφος, Μιχάλης Μαραγκάκης