Τα συντρίμμια του θεάτρου Σεμίραμις
Η σειρά σου τώρα. Η σκηνή μας είναι απεριόριστη!
(γελά, οι στρατονόμοι εγκαταλείπουν τις υπηρεσίες τους και συνωστίζονται στα πόδια της. Ένας νέος όπως πρέπει να ‘ναι οι ζωγράφοι, γεμίζει το ντεκόρ. Μιλά.)
Σε περιμένω να φανείς πίσω απ΄ τα τείχη, μες στους ανέμους, έξω από περιστάσεις και κανόνες. Καμιά υδρία, καμιά δροσιά εκείνη την ώρα. Εσύ να μπαίνεις στο λιμάνι της Ελευσίνας, χωρίς θορύβους, χωρίς τριγμούς, κερδίζοντας κάθε τόσο το ρυθμό σου. Έτσι ανεπαισθήτως που λέει και ο ποιητής να δένεις στις δεξαμενές. Κάτω απ΄ τις φωτιές σε βλέπω αληθινά. Μεγάλη, όλη από ίσκιο και παλμό. Έρχεσαι για λίγο μόνο. Ν΄ απαντήσεις στα σήματα. Έρχεσαι και εγώ λέει σ΄ αφήνω να δεις τη θέα απ΄ τα μακρινά δωμάτια, σ΄ αφήνω αν το θες, να διαβάσεις όλα μου τα ποιήματα, ωραία Σεμίραμις.
(Το σκηνικό μαζεύτηκε. Κάποιοι λένε ότι θα το γκρεμίσουν το θέατρο, θα κατεβάσουν τη σκηνή. Εμένα πάντα πίσω απ΄ τα φώτα μ΄ άρεσε. Κοιτάω το κορίτσι που, τώρα το λένε Αλεξάνδρα και ζει πάντα έρωτες μοιραίους. Γεννήθηκε στα Μέγαρα, αρραβωνιάστηκε χθες και τρέμει μην σκορπίσει τ΄ όνειρο. Όσοι υποδύθηκαν τους στρατονόμους τώρα γυρεύουν τους πρωινούς εργολάβους στη Δαρδανελίων, απ΄ το χάραμα ακόμη. Το θέατρο έπεσε, όμως η Σεμίραμις το ΄πε. Η σκηνή μας είναι απεριόριστη.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου