Γιώργος Πρίμπας - επτά το Σεπτέμβρη ανατολές

Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εκατοστό τεσσαρακοστό όγδοο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, του Γιώργου Πρίμπα (με επτά κείμενα ή έξι ιστορίες και φωτογραφίες) με τίτλο: "επτά το Σεπτέμβρη ανατολές".

-----------------------------------------------------------

ΔΙΧΩΣ ΜΟΤΙΒΑ [Απόστολος Θηβαίος]

Επειδή η τρίτη διάσταση επιβάλλει ν΄ αγνοηθούν τα σχήματα, προς όφελος της κίνησης, της γραμμής και του συνδυασμού φωτός και χρώματος. Και επειδή κάποτε φθάνει η στιγμή που ανακηρύσσονται οριστικά τα χρόνια της ελευθερίας, εμείς ξεσηκώνουμε τις σκοτεινές γειτονιές, ανατρέπουμε όλους τους σφυγμούς και όλους τους παλμούς, διαρκώς ανθιστάμενοι, πραγματικοί εραστές αυτού του κόσμου. Φιλοδοξούμε στην κατάργηση κάθε φόρμας, επιστρέφουμε στις μικρές και τις μεγάλες στιγμές, τροφοδοτούμε τις μνήμες μας με το ίχνος παλιών πραγμάτων. Εγκαταλείπουμε λέει κάθε προσπάθεια, ασυγκράτητοι, αμετάφραστοι, σχεδόν ανεπίδεκτοι  διατρέχουμε παρελθόν, παρόν και μέλλον με την αυτοπεποίθηση μιας μαρτυρίας, κερδίζοντας απ΄ την αρχή την αναπνοή μας. Πνιγόμαστε όπως ο ήλιος, ακολουθούμε τις δύσκολες, τις επίπονες στροφές που θα γεννήσουν, όπως άλλοτε εκείνοι οι αλησμόνητοι ερυθρογράφοι, όχι τις παραμορφώσεις, αλλά την καθαρή, τη διάφανη ματιά που ονόμασαν πλαστική.

Με αυτήν την φιλοδοξία και την παρότρυνση οι αυτόνομες χωροταξικά και μόνο, ιστορίες του Γιώργου Πρίμπα να διαβαστούν κόντρα στη βιολογία της ανάσας μας, στο ρυθμό που εισάγονται απ΄ τον ίδιο τον ποιητή, υποδεχόμαστε αυτό το οδοιπορικό. Έπος του απογεύματος, ιστορία γνώριμη και απλή των ανθρώπων.

Στο τέλος, λέει της μέρας, να υποκλινόμαστε στο δέος μιας παρατήρησης ή μιας ουσίας.

-----------------------------------------------------------

Ι

ο στροβιλιζόμενος μοναχικός δερβίσης αυτός που το αριστερό του χέρι είναι στραμμένο στην καρδιά ούτε πάνω βρίσκεται ούτε κάτω μήτε δεξιά μήτε αριστερά αλλά στην άχρονη αφού η συνείδηση λανθάνει χαώδη του περιστροφή βρίσκεται με το λανθάνων εντός του φως ν’ αναμένει το νου να ξεκλειδώσει την ενδελέχειά του να ξεκλειδώσει δηλαδή τη δίνη της εσωστρεφούς κατάρρευσης που θα διαχωρίσει το χάος και θ’ αποφέρει τη μεγάλη ζωοδότρια του πεπερασμένου φωτεινή πεπερασμένη και αυτή σφαίρα και πώς αλλιώς αφού και το όλον πεπερασμένο είναι αυτήν που πλουσιοπάροχα θα σπαταλιέται υπέρ της δυνατότητας ερανισμού φωτός του μικρού εκ της παράπλευρης εσωστρεφούς κατάρρευσης κόσμου που μέλλεται της γνώσης στον οποίο κόσμο θα οριστεί η έννοια του χρόνου εξ ανάγκης περιγραφής της μεταβολής από όντα που κάποτε αναπόφευκτα θα εμφανιστούν στην επιδερμίδα του εκεί όπου μεταξύ δυο πυρών αέναα θα αλλοιώνουν θα αποσυνθέτουν και θα συνθέτουν αναπνέουσες μορφές οι υδάτινοι κύκλοι όταν τα όντα αυτά τα προϊόντα πολλαπλών καταστροφών οι οποίες θα πυροδοτούν πληθωρισμούς νέων όντων ο κόσμος αυτός ο παράπλευρος και αναπόφευκτος ένεκα των ευνοϊκών αναλογιών της ζωοδότριας φωτεινής σφαίρας και της θέσης του περί αυτήν ο κόσμος λοιπόν αυτός της υπομονής των αμέτρητων δοκιμών καταστροφών που και τα ίδια κάποτε αυτά όντα που θα συνειδητοποιήσουν εαυτούς δράττοντας αρχικά κλαδιά και ταγμένα να σηκωθούν θα είναι από την πέτρα την καυτερή του τόπου που το φως μετράει τόσες κλεψύδρες όσες το σκοτάδι δε θα αντέξουν τη φθορά τους στο χρόνο την έννοια του οποίου αυτά εφεύραν γιατί και αυτός και τα πάντα τελικά δε θα είναι παρά έννοιες πλάσματα του νου τους εκφρασμένα κάποτε σε ήχους και σύμβολα που είχανε όμως εφεύρει για άλλους σκοπούς δεν είναι παρά το γέννημα του μετέωρου άχρονου δερβίση όταν αυτός διαταραγμένος ανεπανόρθωτα από τη λάμψη την τρομερή και τα 92 στοιχεία που τον μπόλιασε ξεκίνησε μπαίνοντας στο χρόνο της εξέλιξής του την εσωστρεφή του κατάρρευση