Τρία ποιήματα του Αντώνη Ζαχαρόπουλου.

ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΙ

Τους χιονανθρώπους που έφτιαχνα, στοχάζουμαι, 

που γίνονταν σύντροφοι μου, χαρά μου, 

κ’ είχαν τσιμπούκι, σκούφια, και σκουπόξυλο, 

κ’ είχαν και την καρδιά μου.

Τους χιονανθρώπους που έφτιαχνα, στοχάζουμαι, 

σαν ήμουνα παιδί, στο πρώτο χιόνι, 

και μ’ έπιαν’ ένα κλάμα καθώς έπαιρνε 

ο ήλιος να μου τους λιώνει...

Τους χιονανθρώπους που έφτιαχνα, στοχάζουμαι, 

που λιώναν – ω τ’ αργό το λιώσιμο τους! –

και μάζευα απ’ τις λάσπες το τσιμπούκι τους 

και το σκουπόξυλο τους.

Τους χιονανθρώπους που έφτιαχνα, στοχάζουμαι,

μην τάχα, με τι δάκρυα και τι κόπους, 

ξόδεψα τη ζωή μου, πες, ολάκερη, 

φτιάχνοντας χιονανθρώπους...


ΑΝΟΙΞΗ

Σήμερα, Θε μου, η άνοιξη
θάμα στα μάτια λάμπει, 
γέμισαν νιάτα οι κάμποι,
γέμισε η γη σταυρούς.

Κ’ ήρθαν και να διαβάζουνε
πήραν τα ονόματά μας, 
κ’ ήρθαν και τα κορμιά μας 
φυτέψαν στους αγρούς.

Στα στήθια τα εικοσάχρονα 
σαν παπαρούνες, διες μας, 
στόλισαν οι πληγές μας 
τα στάχυα τα ξανθά.

Ψηλά οι καρδιές μας δέθηκαν 
στ’ άκαρπα κλωνιά ετούτα, 
σα γυρισμένα φρούτα 
που όπου και να ‘ναι θα

πέσουν κι όπου το πέσιμο 
κι από ‘να καρδιοχτύπι, 
κι όπου καρδιά και λύπη 
κι όπου καρδιά χαμός

και να μετρώ τα χρόνια μου 
και να ‘ναι λίγα, Θε μου, 
και να ‘ναι πάνωθέ μου 
γιορτή, ξεφαντωμός.


401 ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Φλογίσαμε το μυαλό μας 
με πυροτεχνήματα και μουσικές, 
με πρόγονους κι οχτρούς, 
και ξεκινήσαμε
ξεχνώντας τις καρδιές μας δίπλα στο τζάκι,
με τη γιαγιά να πλέκει..
Μας φορτώσανε σ’ ένα τραίνο,
στεφανωμένους με λουλούδια
και με ξεπροβοδίσματα χαρούμενα.
Τώρα...
είναι κάτι κορμιά σακάτικα,.
κάτι χέρια κομμένα˙
είναι και κάτι κουφάρια
λησμονημένα στην ερημιά.
Κάποιες μητέρες,
λένε πως ονειρεύονται
κι ελπίζουν ακόμα˙
κάποια, χωριά ρημαγμένα,
κάποια άσπαρτα χωράφια,
κάποια βιβλία σκονισμένα κι αδιάβαστα
και τα κορίτσια
που γελούν ανόητα
και στολίζουνται
σαν ξεχασμένες πραμάτειες...
Είναι κάτι πεθαμένες καρδιές
δίπλα, στο τζάκι,
κ’ η πολυθρόνα της γιαγιάς αδειανή
και σ’ έναν τοίχο
μια ξεθωριασμένη λιθογραφία:

Από την ποιητική του συλλογη: "Χιονάνθρωποι", του 1952. Τη μοναδική που ποτέ εξέδωσε.