Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που ξέσπαζε η τρομερή καταιγίδα, όταν πια ο καθένας έπρεπε να γυρέψει ένα τρόπο για να φυλαχτεί, ένα καταφύγιο, τότε φάνηκε στο μέσον του δρόμου η Αντιγόνη. Μια Αντιγόνη αλλιώτικη απ΄ τις άλλες, νεότατη, μια εφηβεία χιλιάδων χρόνων. Εμφανίστηκε στο προσκήνιο, όπως ακριβώς προστάζει ο ρόλος της. Στάθηκε στο μέσον της επαρχιακής λεωφόρου, ύψωσε τ’ ανάστημά της στους Κρέοντες που την κοιτούσαν αφοπλισμένοι κάτω από στέγαστρα, ως εικόνα οριστική και τελευταία μιας έκτακτης αποχώρησης. Η Αντιγόνη, με το παιδί στα χέρια και την τέρψη τόσων και τόσων αιώνων αντίστασης, αψηφώντας τις βροχές, τα γκρεμισμένα Προπύλαια, την παλιά της πατρίδα, τους οίκους, τους άμβωνες και τ’ αγάλματα των ρητόρων, διέσχισε εγκάρσια τις καρδιές μας, ανέστησε για μια στιγμή ολόκληρη την παιδική μας φαντασία, κάτι κουρέλια που ανέμιζαν στον άνεμο τώρα υποκλίθηκαν για πάντα στην Αντιγόνη. Που για μια υπόσχεση, για μια ψυχή παιδική και ένα χρέος, βρήκε τον τρόπο να μας συγκινήσει ξανά, πάλλοντας την ξεχασμένη μας χορδή.
Λένε πως η Αντιγόνη που απόψε επισκέφτηκε τον δικό μας αιώνα θα συνεχίσει την πορεία της. Μες στη νύχτα θα γεφυρώνει πόλεις, θα υπερβεί τα χάσματα και τις θάλασσες, όλες τις παραφορές, όλες τις παρεκκλίσεις η Αντιγόνη θα τις παραδώσει στα φώτα του δρόμου, στα φώτα των ματιών της, τα δυο μικρά παραναλώματα του δρόμου. Πύργος, Αθήνα, Παρίσι, Βερολίνο, Μαδρίτη. Άγκυρα. Σε πόσους δρόμους, σε πόσα αγωνίσματα δεν δόθηκε ολόψυχα ετούτη η Αντιγόνη που απόψε μας αποκαλύφθηκε, ανάβοντας τα ξεχασμένα φώτα των συνοικιών, ανοίγοντας όλα εκείνα τα παράθυρα που περιμένουν μες στις σκιές. Κρατά στα χέρια της ένα παιδί, μέσα της σκίζονται όλοι οι χάρτες, όλοι οι δισταγμοί, εν δυο, εν δυο η Αντιγόνη κατακτά τις πόλεις μας, φέρνει το πολυπόθητο τέλος σ’ αυτήν την υπέροχη δυστυχία. Η Αντιγόνη είναι ένα όνειρο, μια διάρκεια πέρα απ’ το Άργος και τους Λαβδακίδες. Η Αντιγόνη έχει αναρίθμητα ονόματα, κατέχει την ηλικία της βροχής και το πείσμα των αγώνων. Πάντα μητέρα, πάντα στις γραμμές των συσσιτίων, πάντα στο βέβαιο αγώνα της ορατότητας που μας σύστησαν οι ποιητές. Εν δυο, εν δυο στους δρόμους όλων των πόλεων, στους ήχους όλων των ύμνων, γι’ αυτήν την εποχή και κόντρα σ’ αυτήν, η Αντιγόνη, ηρωίδα του Βισκόντι ή αρχαία μορφή των επιδαύριων κρίνων, χτυπά απόψε τις πόρτες μας και μας ξυπνά.
Γεια σου λοιπόν Αντιγόνη που ποτέ δεν υπέταξες το σώμα σου. Που βαδίζεις όπως οι ήρωες μιας τραγωδίας, κλειστό μου περιβόλι, εσύ καλή μου και αδελφή μου. Τίποτε και ποτέ δεν θα χάσεις απ’ τον καιρό εκείνο που η τέχνη και η ζωή ήταν νέες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου