[Κάτω Χαλάνδρι, 07.04.2016 13.08 – 13.04.2016]
Κουράζομαι με τα σφαιρικά πράγματα.
Κουράζομαι όλο και γρηγορότερα πια.
Ακόμη και να τα ακούω κουράζομαι.
Με σκοτίζουνε.
Κουράζομαι να με σκοτίζουνε.
Ολότητες ολόκλειστες ερμητικά.
Οι ολότητες οι ολόκλειστες ερμητικά με κουράζουνε.
Ενόσω με προσπερνούν οι ιριδισμοί της βρεγμένης άμμου, κουράζομαι.
Απ’ το ανύπαρκτο κουράζομαι.
Σκάλα είμαι από χώμα και νερό.
Ανεπαρκής είμαι να φτάσει το αδύνατο.
Κουράζομαι απ’ του αδύνατου την ενασχόληση.
Δεν με προσπερνούνε.
Τους ιριδισμούς προσπερνώ της βρεγμένης άμμου.
Απώλεια.
2 σχόλια:
Πράγματι, Γιώργο, η φωτογραφία έχει περισσότερα κοινά με την ποίηση. Αυτό διαπιστώνω κάθε φορά, όταν βλέπω συνταιριασμένους τους στίχους και τις εικόνες σου. Αυτό (πρέπει να) είναι πρωτίστως ο ποιητής, παρατηρητής.
φίλε Ντέμη, σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου και χαίρομαι που βλέπουμε τα πράγμαρτα από την ίδια γωνία.
Δημοσίευση σχολίου