η εργατική Τζόαν
Κοξ
Τα ποιήματά της
δεν ήταν για κανέναν
Είναι γεγονός. Λιγότερο
μεγαλείο λοιπόν προς χάρη της αποτελεσματικότητας. Λιγότερη δόξα για τους
καιρούς μας. Μα απ΄ την άλλη η σιγουριά εκείνου του λιγοστού μέλλοντος που μας
αναλογεί. Η Τζόαν Κοξ δεν έχει θέση ανάμεσά μας. Το κίνημα των εργατικών μπορεί
ν΄ αντέξει δίχως εκείνη.
Άλλωστε, πρώτα η Βρετανία, πρώτα και πάνω απ΄ όλα οι ανάγκες μιας παλιάς
αυτοκρατορίας που εκτελεί το τελευταίο της νούμερο. Επικίνδυνες ακροβασίες στα
σχοινιά δίχως καμιά προστασία, ο τελευταίος σπασμός, το χειροκρότημα του
μεγάλου εκείνου πλήθους που ακολουθεί τους νόμους των ανέμων. Η Τζόαν Κοξ,
άγνωστη στο ευαίσθητο πολιτικά, εγχώριο κοινό, μια μητέρα όλων των προσφύγων. Ο
τίτλος αρκεί, οι επιφάνειες και τα φαινόμενα πια κανείς δεν νοιάζεται αν
απατούν ή αν πάλι σημαίνουν το περισσότερο που φαντάστηκες. Η Τζόαν που θα
αλλάξει τα ποσοστά στο προσεχές δημοψήφισμα. Η Τζόαν που γίνεται θυσία στ΄ όνομα
της βασίλισσας και του στέμματος. Γι΄ αυτήν δεν θα υπάρξουν ποτέ τα συνηθισμένα
ιωβηλαία, η μορφή της θα ξεχαστεί και ίσως τ΄ όνομά της κοσμεί από εδώ και στο
εξής μονάχα μερικούς, καινούριους δρόμους στα εργατικά προάστια του Λονδίνου.
Πρώτα η Βρετανία, πρώτα η Ελλάς, η Σλοβενία, η Αυστρία, η Ιταλία, η ακήρυχτη
ακόμη υπ’ αριθμού τάδε, γαλλική δημοκρατία, πρώτα το στέμμα και οι εκλέκτορες
του αγγλικού κοινοβουλίου, πρώτα οι θεμελιώδεις ανάγκες της τερατώδους εποχής
μας που κερδίζει κατά κράτος τους οραματικούς καμβάδες του Γκόγια, πρώτα το
σχήμα και οι κανόνες της πίστης, πρώτα τα συμφέροντα των μονοπωλίων και τα
συνθήματά τους όταν συσπώνται, πρώτα και πάνω απ΄ όλα η μοναξιά σου που αξίζει
πολλά, που δεν νικιέται, πρώτα οι συμφωνίες των Βρυξελλών και ο Χριστός του Ensor που αποχώρησε αφήνοντας σημάδια στα τείχη,
ιδρύοντας τους μεγάλους θεσμούς του μέλλοντος. Πρώτα και πάνω απ΄ όλα το μέγα
πλήθος, το ασύγκριτο κοπάδι που ζει, αγαπά και εξαντλείται στις αγελαίες
συνθήκες της ζωής, πρώτα και πάνω απ΄ όλα το αίμα της Τζόαν που βάφει πύρινα
κόκκινες τις καινούριες αστερόεσσες.
Η Τζόαν είναι πια ένας
μακρινός πλανήτης. Έτσι θα την θυμόμαστε. Καταχωρημένη ανάμεσα στις
πληρεξούσιες μορφές της εποχής μας, καταστρέφει όλες εκείνες τις σκισμένες
ετικέτες, κενά γράμματα σ΄ έναν καινούριο, αφοπλιστικό αιώνα που όμοιός του δεν
θα υπάρξει ποτέ. Ένας αιώνας σπαρμένος με θύελλες, με όνειρο, με πολύ θεό. Αν
μπορούσα Τζο, αν ήξερα θα σου έλεγα εξαρχής τίποτε να μην ποντάρεις στην εποχή
μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου