Στον ποιητή Νίκο Καρούζο
Πόσα ποτάμια ο νους σου στραγγίζει
και βρίσκει χρυσάφι, αυτό το γνωρίζει;
Οι θλίψεις σου, οι έγνοιες πια μάλαμα εγίναν,
κι ευρέθης στων άστρων την κόμη που ελύναν
οι πλάνητες έμποροι της τέχνης του λόγου.
Μην πείτε ότι είναι ουρά ενός αλόγου.
Μα πάνω απ’ όλα σκοτάδια μασούσες,
πολύτιμη δάδα ν’ ανάψεις μπορούσες
της τέχνης το διάπυρο, αιώνιο φως.
Σε γέμισε δάκρυα του στίχου ο λωτός.
Απόψε κι αν φέγγει ωραία η σελήνη,
νομίζω πως βρήκα τη μύχια οδύνη,
αυτή που αγγίζει αιχμηρά την ψυχή μου.
Η ποίηση η δική σου ας γίνει δική μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου