Λόττα Μινιόν Κραμπτρί [Απόστολος Θηβαίος]

Λόττα Μινιόν Κραμπτρί.

[…Όλοι είχαν παραδοθεί

σ΄ ένα κλίμα εγκιβωτισμού,

έτσι που

καθενός τα μυστικά

να παύουν να υπάρχουν

και η αφήγηση

ελεύθερα να

μας πολιορκεί…]

Είναι γεγονός πως το θέατρο αποτελεί μια βασική, πολιτιστική λειτουργία της κοινωνίας. Στη σκηνή του εκθέτονται όλες εκείνες οι ιδιαιτερότητες που αφορούν όχι μόνο στο έργο και τα πρόσωπα αλλά και τις συνήθειες ή την επικαιρότητα μιας ολόκληρης εποχής. Η θεματολογία του σύγχρονου θεάτρου τείνει να καταργήσει τον λόγο ενώ ολοένα και περισσότεροι δημιουργοί στρέφονται με εξέχουσα πρωτοτυπία σε λογοτεχνικά έργα ή θεατρικά κείμενα που παρ΄ όλη την κλασσική τους διάσταση παραμένουν ένα υλικό πρώτης τάξεως για την πρωτοπορία και την ανανέωση που ευαγγελίζεται η μετα-μοντέρνα τέχνη.

Το αμερικάνικο θέατρο ζει στη σκιά του κινηματογράφου. Καθιερώνεται πρωτίστως ως θέαμα για να βαδίσει τελικά στα χνάρια των μεγάλων συγγραφέων που το καθιέρωσαν και το ανέδειξαν. Η ζωντάνια και το αρχικό του σφρίγος εντοπίζονται στην προφορικότητά του. Μ΄ άλλα λόγια σε μια ανασύνθεση των πιο κομβικών γεγονότων απ΄ αυτά που μας πλουτίζουν και που εντοπίζονται στους κόλπους της λαϊκής, κοινωνικής, γραπτής ή μη, ιστορίας. Η κατεύθυνση του παγκοσμίου θεάτρου οδηγεί σταδιακά σε μια αποφόρτιση των σκηνικών των μέσων ενώ ολοένα και περισσότερο το συγγραφικό υλικό τείνει να ανανεωθεί κατά το μέγιστο, εντάσσοντας στη θεματική του γεγονότα μεγάλης ή μικρής εμβέλειας.

Τ΄ αμερικανικό αφιέρωμα που συνεχίζεται στα 24 γράμματα παρουσιάζει τώρα αλλά και σε διαδοχικές δημοσιεύσεις κείμενα γύρω απ΄ την επαγγελματική διάσταση του θεάτρου, τους πρωταγωνιστές, τις συνήθειες και όσα συνθέτουν τον δημιουργικό αυτό κόσμο που ήκμασε μερικές δεκαετίες πριν το ξέσπασμα του κινηματογράφου και τη διαμόρφωση μιας άλλη αυτόνομης, έβδομης τέχνης.

Στην αποψινή δημοσίευση η Λόττα Μινιόν Κραμπτρί εγκαινιάζει τη δημοσίευση μιας σειράς από άρθρα και εντυπώσεις γύρω απ΄ τις συνθήκες που διαμορφώνουν τη θεατρική δραστηριότητα των αμερικανικών μεγαλουπόλεων έναν αιώνα και πλέον πριν. Πληροφορίες γύρω απ΄ τη θεατρική επιχειρηματικότητα, τις ευρεσιτεχνίες, τις αμοιβές και τις επικίνδυνες ακροβασίες θα φιλοξενηθούν σ΄ αυτό το αφιέρωμα που φιλοδοξεί εξαρχής να καλύψει το μέγιστο που μπορεί από τον αμερικάνικο πολιτισμό και τις προεκτάσεις του όπως διαμορφώνονται σ΄ όλες τις ιστορικές περιόδους και σ΄ όλες τις ανθρώπινες δράσεις.

Η Λόττα είναι ένα υπέροχο, δεκαεξάχρονο κορίτσι. Ήδη στην Νέα Υόρκη μιλούν γι΄ αυτήν με τα καλύτερα λόγια. Όπου παίζει επικρατεί το αδιαχώρητο. Οι πιο εύποροι άνδρες της πόλης έχουν κατά καιρούς υποσχεθεί στην Λόττα τ΄ άστρα. Μα εκείνη ενδιαφέρεται μονάχα για τις παραστάσεις της. Δεν συμβιβάζεται με τίποτε άλλο πέρα απ΄ την φρενήρη επιτυχία των έργων της. Όταν δεν το κατορθώνει, φθάνει στο σημείο να λιγοψυχήσει και αν δεν ήταν ο παιδικός της χαρακτήρας που γρήγορα κάμπτεται η σπουδαία αυτή πρωταγωνίστρια θα είχε χαθεί κιόλας απ΄ την πρωτοπορία του αμερικάνικου θεάτρου. Είναι χαμογελαστή, με σγουρά μαλλιά και μπορεί να χορέψει υπέροχα όλα ανεξαιρέτως τα είδη. Το κοινό την λατρεύει και οι γυναίκες ζηλεύουν το νευρώδες σώμα της που υπαινίσσεται έναν άφταστο ερωτισμό. Η Λόττα Μινιόν Κρατμπρί εκπροσωπεί μια νέα γενιά πρωταγωνιστριών. Έχει άριστη γνώση της αναστάτωσης που προκαλεί στο κοινό και έτσι φροντίζει οι εμφανίσεις της να αποτελούν γεγονός πρώτης σημασίας για τη νυχτερινή ζωή μιας πόλης. Σικάγο, Νέα Υόρκη, Πεταλούμα, Καλιφόρνια και ένα σωρό άλλα μέρη διαμορφώνουν τους σπουδαιότερους, επαγγελματικούς σταθμούς της καριέρας της. Η Λόττα τώρα πια δεν τραγουδά. Όμως διαθέτει το σφρίγος και τη δυναμική που χρειάζεται για να υποδυθεί μια ντουζίνα ρόλους ερωτευμένων γυναικών ή άλλων, πολύ μοιραίων, σχεδόν επικίνδυνων που ερωτεύονται απερίσκεπτα οι πιο νεαροί άνδρες. Όταν βγαίνει στη σκηνή το πλήθος παραληρεί. Η μορφή της παραμένει αναλλοίωτη. Στις φωτογραφίες των κοσμικών εφημερίδων η Λόττα ξεχωρίζει με το νάζι και το μπρίο που καμιά άλλη δεν διαθέτει. Όλα τα κορίτσια του μπαλέτου την σέβονται ιδιαίτερα και καμιά φορά, όταν ο χρόνος το επιτρέπει μένουν στο καμαρίνι της για να την δουν να προετοιμάζεται για έναν μεγάλο ρόλο ή μια σύντομη εμφάνιση που καθώς πάντα, αναμένεται να συζητηθεί. Η Λόττα είναι όσα το θέατρό μας ονειρεύτηκε ποτέ και ακόμη περισσότερο. Η ομορφιά της θα μπορούσε να χαρακτηρίσει μια ολόκληρη εποχή. Απ΄ το Σαν Φρανσίσκο ως το παγωμένο Σικάγο η Λόττα Μινιόν Κραμπτρί γράφει την θεατρική ιστορία της Αμερικής.

Η Λόττα γεννήθηκε στο νούμερο 750 της λεωφόρου Μπροντογουαίη στην Νέα Υόρκη στις 7 Νοεμβρίου του 1847. Το 1854 η οικογένειά της θα μετακομίσει στην Καλιφόρνια. Εκεί η Λόττα θα δώσει την πρώτη της παράσταση σε ένα κονσέρτο που διεξάγεται στο Λάπορτ. Η δεύτερη εμφάνισή της είναι στην Πεταλούμα, κοντά στα 1858 όταν υποδύεται την Γερτρούδη στο έργο “The Loan of a Lover.” Εκεί θα γίνει για πρώτη φορά γνωστή με τ΄ όνομα “μικρή Λολίτα.” Πριν εμφανιστεί στην Νέα Υόρκη η Κραμπτρί θα επισκεφτεί τον Σαν Φρανσίσκο. Τα θέατρα “Burnt’s New idea” και το “Gilbert’s Melodion”, – μικροί χώροι φτιαγμένοι κυρίως για ποτοπωλεία-, θα φιλοξενήσουν με επιτυχία όχι μόνο την Λόττα αλλά έναν θίασο από πρωτοκλασσάτους πρωταγωνιστές του αμερικανικού θεάτρου. Joe Murphy, Barnard, Cotton, Pest, Billy Sheppard και άλλοι συμμετέχουν σ΄ αυτούς τους εξαιρετικούς θιάσους. Οι αδερφές Worrell, η Maggie Moon και άλλα μυθικά πια πρόσωπα, περιλαμβάνονται ως συμμετοχές σ΄ αυτά τα εξαιρετικά σχήματα. Ωστόσο ο ανταγωνισμός δεν θα λείψει ανάμεσα στην Λόττα και τις συμπρωταγωνίστριές της. Το θέατρο παρέμεινε σε λειτουργία κάθε βράδυ. Συνηθίζεται δε, στο τέλος του πρώτου μέρους ο θίασος να πραγματοποιεί ένα είδος γύρου θριάμβου, επιδεικνύοντας τα μέλη του. Τότε τα κορίτσια στ΄ αλήθεια ξεπερνούν τον εαυτό του γυρεύοντας να φανούν περισσότερο στις φωτογραφίες. Η Λόττα είναι ιδιαίτερα φιλόδοξη και θα μπορούσε να καταρρεύσει στο καμαρίνι της, αν διαπίστωνε μια νύχτα μετριότητας. Ο θαυμασμός του κοινού την τρέφει, ενώ δεν λείπουν και οι υπερβολές, όπως εκείνη η περίπτωση του εύπορου νεαρού που κατέθεσε στα πόδια της τριακόσια δολάρια και ένα ολόχρυσο ρολόι. Η Λόττα δεν τραγουδά πια. Ωστόσο χορεύει ακόμη με την ψυχή της, φανερώνοντας πάντα ως αναλλοίωτο εκείνο το νεύρο που χαρακτηρίζει τις εφηβικές ηλικίες.