Των βιβλίων και των ρόδων [Aπόστολος Θηβαίος]

Των βιβλίων και των ρόδων. 

(κείμενο του Αποστόλη Θηβαίου, από τα 24grammata για την  Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου)

Με ρωτάς για τα βιβλία που αγάπησα. Γυμνή και όμορφη, μ΄ αμερικάνικα γούστα ξεφυλλίζεις ατέλειωτους καταλόγους. Η νύχτα αυτή θα μας φέρει πιο κοντά. Και ίσως απόψε, την ώρα του πιο μεγάλου έρωτά μας, σ΄ ένα δωμάτιο να κλείσει ένας αιώνας. Κάποιος που τ΄ όνομά του θα φτάσει στα χείλη όλων μας σφραγίζει τις παλιές πατρίδες. Ίσως απόψε μια τελεία, μια λέξη, ένας υπαινιγμός που ξεχάστηκε μες στη σκοτεινιά της αλλάξει αυτήν την ιστορία. Ν΄ αλλάξει σημαίνει πως από τούτη τη νύχτα και μετά μας αποκαλύπτονται τα θαύματα μιας μέρας όπως υπήρξαν για μια στιγμή μονάχα σε μια πόλη, σε ένα τίποτε που για μας τίποτα δεν σημαίνει.

Επειδή πιστεύω πως ακόμη τ΄ ομορφότερο βιβλίο και η πιο πρωτότυπη σύνθεση των χρωμάτων και οι φωνές ακόμη που μας ξυπνούν απ΄ τη ζωή δεν είπαν την τελευταία τους λέξη, δεν σου απαντώ. Σ΄ αφήνω ανέπαφη μες στ΄ όνειρό σου. Αν αφήσω τούτο το καταφύγιο με περιμένουν θόρυβοι και λέξεις. Με περιμένουν πηχυαίοι τίτλοι και αναρίθμητες γραμματικές. Εκεί κρύβεται τ΄ ομορφότερο βιβλίο, η τελευταία μου λέξη η πιο αγαπημένη. Τ΄ ομορφότερο βιβλίο μπορεί να μην έχει γραφτεί ποτέ, μπορεί να ανασαίνει στ΄ όραμα μιας Ινδιάνας, μες στην ευδοκία των Αντίλλων. Τ΄ ομορφότερο βιβλίο περιφρονεί αυτές τις μέρες που προφητεύουν την ιστορία. Δίνεται στο πάθος μιας ζωής, αναμετράται μ΄ απέραντα σύμπαντα, η σύλληψή του είναι ένα αληθινό μυστήριο. Το βιβλίο που ποτέ δεν διαβάστηκε μπορεί να προσμένει την αναγνώρισή του. Μπορεί να γεννιέται τούτη την ώρα στην καρδιά της πόλης, ν΄ αντλεί απ΄ τ΄ όραμά και την πίκρα του ή να συλλαβίζεται άστρο άστρο σ΄ένα δωμάτιο κλειστό. Κάθε μέρα μαθαίνει και μια καινούρια λέξη. Κάποτε εκείνο το βιβλίο θα σταθεί στα πόδια του, με το παράστημα του ταλέντου θα πει την ιστορία του. Θ΄ αλλάξει χέρια, τα χνάρια του θα χαθούν όπως τα λόγια που παίρνουν οι ανεμικές και που δεν υπάρχουν σε κανένα βιβλίο σου. Το πρόσωπό του θα είναι μια τοιχογραφία απ΄ εκείνες που σώζονται στ΄ αδιέξοδα της πόλης και πεθαίνουν κομμάτι το κομμάτι, δίχως κόπο και λάμψη. Το ομορφότερο βιβλίο είναι μια γειτονιά ολοσκότεινη, ο μέσα κόσμος ενός περιβολιού. Είναι Χριστός φτιαγμένος από ποιήματα, έχει κρεμασμένα στο λαιμό του περιδέραια και ελπίδες. Είναι καθρέφτης, λέει το τραγούδι ενός τρομερού πόνου, μιας μεγάλης αγάπης και υψώνεται στο στερέωμα. Τέτοια χάρη ανήκει με σιγουριά στον κόσμο των ιδεών, τέτοια δόξα ποτέ. Όπως εσύ που αποκοιμιέσαι δοσμένη στην τρυφερότητα των πρώτων σου στιγμών, ανυποψίαστη για τις νύχτες, για τις φλόγες που γεννούν μια τέτοια τέχνη.

Τ΄ ομορφότερο βιβλίο είναι κάτι σαν την ελπίδα μας που ακόμη περιμένει ανεκπλήρωτη και αδάμαστη. Που χαράζεται στα πρόσωπά μας όσο εμείς χαλούμε τις γραμμές μας, όσο διαλύουμε τις άμυνές μας και τραγικότεροι απ΄ τους ποιητές, λέμε ναι σε όλα. Ένα τέτοιο βιβλίο δεν βρήκα ποτέ. Έτσι τώρα απελπισμένος ζητάω τη ζεστασιά στην εκδοχή των είκοσι μόλις Αυγούστων σου. Το βιβλίο που με ρωτάς δεν υπάρχει Μπεατρίς. Δεν γράφτηκε ακόμη. Λένε οι βασιλιάδες φθάνουν πάντα με τον πιο παράδοξο τρόπο, τη στιγμή που η φαντασία μας αγριεύει, τη στιγμή που η σκέψη μας λαμβάνει παράξενες τροπές. Αυτό το βιβλίο Μπεατρίς, θα γεννηθεί μες απ΄ τα σκουπίδια του αιώνα μας. Κάτι δικό μας, κάτι πολύ προσωπικό θ΄ αγγίξει το μέτρο του. Όταν θα διαβαστεί θα ξεσπάσει εντός μας ο θόρυβος, ξανά και ξανά, γιατί θα γεννηθεί πολλές φορές ακόμη Μπεατρίς, την ώρα που η γλώσσα θα διαφθείρεται, την ώρα που το νεύρο του θα ζητά έναν κεραυνό για ν΄ αναστηθεί. Θα ξεσπάσει μες στους θορύβους που μοιάζουν με δέκα χιλιάδες πουλιά όταν το πρωί χαλούν τον κόσμο, με δεκάδες χιλιάδες που χιμούν στην πόλη. Στίχοι Μπεατρίς ενός τραγουδιού που αγαπήσαμε πολύ. Να τι είναι το ομορφότερο βιβλίο του κόσμου.

Το κορίτσι έχει πια αποκοιμηθεί. Αυτή η νύχτα θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη του. Η Μπεατρίς είναι ένα ζεστό σπίτι, είναι η πεταλούδα και η βαθιά λαγνεία της εποχής μας. Μπορεί μέσα της να μεγαλώνει το βιβλίο που ως τώρα δεν γράφτηκε. Ενώπιον του θα υποκλιθούμε δίχως να γνωρίζουμε σε τι, για να διηγηθούμε την ιστορία του θα πρέπει να ξοδέψουμε όλο τον ουρανό που μας χαρίστηκε. Η γλώσσα του θα είναι αλλοτινή.

Η Λα Ράμπλα πεθαίνει απ΄ το τέλος του απογεύματος. Αμέτρητα ρόδα, τόση ομορφιά όση ποτέ και κανείς δεν θα μαρτυρήσει αφήνει την τελευταία της πνοή στη Βαρκελώνη. Κάτι σπαράγματα μόνο μιας νιότης που πέρασε φέγγουν κάθε τόσο στο στερέωμα. Αιματοβαμμένοι βασιλείς, παράφρονες, μορφές που θυσιάστηκαν στη φαντασία τους και τώρα γυρνούν τον κόσμο μες στην τόση τους πίκρα, πλανόδια εμβλήματα που έγιναν θυσία για την πλάνη και για την ομορφιά. Θα ‘θελε να τους δει και εκείνη να περνούν ιδανικοί μ΄ απίθανα μάτια σαν να φτερουγίζει η ζωή και το λάθος μέσα τους. Η πόλη μπορεί να περιμένει. Αυτή η γυναίκα περνά τώρα σε μια άλλη σφαίρα. Τίποτε παραπάνω από ένα σπασμένο κρίνο συλλογίζεται και ξαπλώνει πλάι της.