Ξέρω πως [Ιωάννα Σκαντζέλη]

ΞΕΡΩ ΠΩΣ

Αδιαχείριστα μορφικά όνειρα
στο άφημά μου της νύχτας.

Με ξεγελούν
αυτά τα σκληρά όνειρα που
προσπαθώ ν' αποδεχθώ ως τη μοναδική επιβεβαίωση
του μοναδικού εφιάλτη μου
τρέχοντας πάνω κάτω σε μια ατέλειωτη σκάλα
μιας ασφυκτικής πολυκατοικίας
βαμμένης με μικρά τετράγωνα τοίχους -
άρρωστο στενό πράσινο και βρώμικο
με τους ενοίκους να εμποδίζουν άθελά τους την είσοδο ή τη διαφυγή μου
στεκούμενοι στις πόρτες της απομόνωσης
ασφυκτιώντας μέσα κι έξω από την κόλαση.

Τα πρωινά δεν ξυπνώ
προσπαθώντας να θυμηθώ την προσμονή της νυχτερινής ελπίδας όμως μάταια.
Τρέχω πάνω και κάτω σαν τρελή
με την παλάμη μου να καίγεται από την τριβή
στο κάγκελο της σκάλας.
Κι όμως
επιζώ περιστρεφόμενη
μέσα στον κάθετο πράσινο λαβύρινθο
επιθυμώντας το όνειρο
των βασανιστηρίων μου.

Κάποιες μέρες,
βρίσκω τα δάχτυλα της παλάμης μου
πάνω στα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας.