Αιώνες τώρα... [Μπάμπης Χαραλαμπόπουλος]

ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΡΑ...

Οι Γυναίκες
την τσίμπλα βγάζουν από τα μάτια
εκλεπτυσμένη ίδια κίνηση
σαν το φυσικό νόμο
καθώς γλιστρά σε πτώση τα πεφτάστερα

Τις νύχτες
γυμνές τον έρωτα κοιτάζουν
εξημερώνοντας, αήττητες, τον πόνο

Οι Γυναίκες
το σώμα κουβαλούν
σε δρόμους κατάφωτους όνειρα
σε πυρρακτωμένα λιμάνια με άναρθρους πόθους

σε σκοτεινές κάμαρες
κεριά ξαπλώνουν στον κόρφο τους
και λιώνουν το μετάξι
πότε μ' ένα ναι γεμάτο δάκρυ
πότε με το όχι κορδέλα στα μαλλιά

Οι Γυναίκες
το χρόνο θηλάζουν αίμα
στις όχθες του Αμαζονίου
φυτρώνουν μάνες-καλαμιές
κι απ' την κορυφή του Ολύμπου
Οι Γυναίκες
χιονοστιβάδες στήθη, τ' ανείπωτο, μυθολογούν.

Οι Γυναίκες
τ' αγαπημένο μας τραγούδι
κι η ντροπή της Αδαμιαίας  ενοχής!