ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ
Έξω τα πλήκτρα της χτυπούσε η βροχή
ήχος γιατρός των ασωμάτων
και συ μου πρόσφερες μέλι σε κοχύλια
κρασί από το διάστημα
και γω δοκίμαζα να σπάσω
τους κωδικούς των ματιών σου
να ξεχάσω,
πως κάθε πρωί περιστέρια φεύγουν οι σκέψεις μου
γεράνια το βράδυ επιστρέφουν.
Ύστερα έψαχνα κάτω απ’ τα ρούχα σου,
σαν ο ήλιος τη φωλιά του.
Κ’ όπως κοιμάται τη νύχτα μες στο φως
το φως μέσα στη νύχτα
αποκοιμήθηκα στην αγκαλιά σου
θαρρείς αδιαίρετο σώμα οι δυο μας.
Κι είδα όνειρο
πανό γαλάζιο που γράφε:
μη φοβάσαι
όσο γεννούνε δάκρυα τα μάτια
δεν ξεραίνεται η ψυχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου