Τέσσερα ποιήματα της Τίλλας Μπαλή

ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
Μνημόσυνο

Αιώνια θε ν’ ανθοβολούν των τραγουδιών σου οι μολπές
και των λυγμών και θρήνων σου οι θλιβερότατοι ήχοι·
αχτίδων φως κι’ άστρων γλυκόχλωμων αναλαμπές 
κερνούν θαρρείς τη σκέψη σου οι λαμπεροί σου οι στίχοι.

Ο θάνατός σου πάρωρα κρίμα τόσο τρανό,
σαν μάτωναν την τρυφερή τη νειότη σου τ’ αγκάθια·
μα φωτοστέφανο έπλεκες, το που μένει στερνό 
της κεφαλής σου στόλισμα, όλο απ’ αμάραντα άνθια...

(από τη συλλογή «Ειρμοί», 1940)

ΕΠΑΝΑΣΤΡΟΦΗ

Είμαι η απεσταλμένη των αιώνων 

Κι’ όλων των εποχών, εγώ,

Σε συλημένους τάφους μόνον 

Μέσα τον τρόμο ζω και ηχώ.

Φωνές πολλές αποθαμένων 

Που μοιάζουν σα ζωντανεμένων...

(από τη συλλογή «Πυράκανθοι», 1943)

ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΕΣ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΕΙΣ 

τ’ ανέκφραστα

κι’ ο λυτρωμός αναπάντεχος 

κάτω από της Σφίγγας το βλέμμα.

Με αίμα με αίμα

γέμισεν η νύχτα

πληγές

και οι μέρες

μοχτούν και στενάζουν...

Είσαι τόσο τρελλή;

ή τρικλίζεις βαρυαλγής πληγωμένη 

από τα τόξα των επαφών;

(από τη συλλογή «Λυγρά Σήματα», 1946)


ΔΩΔΕΚΑΤΗ ΕΛΕΓΕΙΑ

II
Θα ήθελα να σταματούσα το χρόνο
να μην τρέχει να μην καλπάζει
στη δήθεν ακινησία του...

Τραβάμε τις ημέρες από τα μαλλιά
για μια καλύτερη αύριον
ελπίζοντας πάντα...

Για κάτι χαμένο αναζητώντας το ψαχουλίζουμε 
απεγνωσμένα διαιωνίζουμε τις ώρες τις στιγμές 
προσπαθώντας να το συλλάβουμε να ερευνήσουμε 
την όση μας έδωσε γοητεία...

Διεισδύοντας έτσι
μέσ’ στην αχλύ των πραγμάτων...

(από τη συλλογή «Ελεγείες», 1957)

Από τη συλλογή / ανθολογία ποιημάτων της: "Η Απεσταμένη των Αιώνων", εκδ. Φαρφουλάς.

Ανθολόγηση / εισαγωγή: Γιάννης Σ. Βιτσαράς.

Επιμέλεια έκδοσης: Ηλίας Μέλιος.