ΘΕΡΙΝΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΑΠΟΔΙΑ
Θα μας πλήγωνε άραγε η δόξα του ήλιου
Κάποια μέρα, αν δεν τον νιώθαμε να μας δείχνει
Τον τόπο, όπου αφέθηκε να ξεχαστεί μονάχα
Για μια νύχτα;
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΩ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ
Δεν υπάρχω στα σύννεφα, έχω ρίζες στο χώμα.
Έχω σχέσεις με τό άγνωστο του πλανήτη το σώμα.
Ένας γέρος με γέννησε και με πάει το κατόπι.
Φίλοι ή ξένοι με ξέχασαν, με διχάσαν οι τόποι.
Όμως χάμω σαν κάθομαι κι ανασαίνω την αύρα,
Λέω καλύτερα ξέγνοιαστος στων ποιητών την ανάβρα.
Μάνα έχω την τέχνη μου και γυναίκα τη ζάλη
Κι απ' τις στάχτες των στίχων μου ξεπετιέμαι και πάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου