Προσωπικά [Χρήστος Ι. Βατούσιος]

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ

"Έτσι θρηνώ την περηφάνια

μπροστά στου κόσμου την ορφάνια"

Μετά από περίπου δύο ώρες αναίσθητος από τροχαίο, θέλω να δηλώσω ότι, ούτε παράδεισο είδα, ούτε κόλαση, ούτε αγγέλους μα ούτε και διαβόλους.

Το αναφέρω έτσι, σαν μια εσωτερική πληροφορία, που ίσως κάποτε, από κάποιους αξιοποιηθεί.

Θυμάμαι όμως καθαρά, την μητέρα μου να με καλεί για να φάμε, και την Μαρία... - Ποια ήταν η Μαρία; Ε, αυτό θα το κρατήσω για τον εαυτό μου - να μου ψευτογκρινιάζει τρυφερά, για να κανονίσουμε τις διακοπές μας.

Στο νοσοκομείο κάθισα σχεδόν ένα μήνα, για να με συνεφέρουν από τα βαριά τραύματά μου, κι αφού δε βρέθηκε κάτι χειρότερο - με έκαναν φύλλο και φτερό σε εξετάσεις και ερωτήσεις, που δεν μπορούσα να απαντήσω, λόγω απώλειας μνήμης του συμβάντος - γύρισα στο σπίτι μου για να αποθεραπευτώ, και να συνεχίσω την όποια πλέον κανονικότητά μου.

Το παράδοξο είναι, ότι συνέχισα να βλέπω μέσα στον ταραχώδη ύπνο μου - πολλές φορές και ξύπνιο μου - την μητέρα και την Μαρία, πάντα στις γνώριμες θέσεις τους, με τις ίδιες γλυκές απαιτήσεις της μελωδικής φωνής τους.

Αυτός, ήταν ο κύριος λόγος που επέστρεψα στο νοσοκομείο, και ο μοναδικός που βρίσκομαι ακόμα εδώ.

Με τον καιρό, συνήθισα την παρουσία τους μέσα μου, τόσο που να προσφωνώ τις νοσοκόμες μητέρα ή Μαρία, ανάλογα με την διάθεση μου και τις ανάγκες μου.

Δεν έχω πια καμιά επιθυμία να επιστρέψω στον παλιό εαυτό μου.

Αισθάνομαι τόσο ωραία εδώ με την μητέρα και την Μαρία, που συχνά νιώθω, πως δε χωριστήκαμε ποτέ.

Πηγή: drasivrilissia.gr.