ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΤΡΕΛΟΥ
Μπαίνω σιγά στο σπίτι του τρελού͘
δεν ανοίγω τις περσίδες, δεν αφαιρώ τη σκόνη.
Φτάνω στην κάμαρά του που κοιμάται ακόμα
πολύς ο πρωινός αγέρας για μάτια
με ωχρό, θλιμμένοι καστανό. Κοιτάζω
τον άκαμπτο αυχένα του και το σώμα που δε νιώθει
ούτε καν την πιτζάμα του.
Κάθομαι πλάι του και του φέρνω την άσφαλτο
απαλλαγμένη από το θόρυβο, τη μυρωδιά του μήνα,
το βάρος του κόσμου.
Προσπαθώ να μην ενοχλήσω διόλου
το άδειο του σώμα είναι ένα δωμάτιο: όνειρα
φυσούνε μέσα του φυσαλίδες παλαιάς οδύνης.
Ποιος ο λόγος; Έρχομαι εδώ κι απλώνομαι
στα πόδια του κρεβατιού του, κώμα σε ένα φυτό
και μπαίνει μέσα μου, απ' τον τρελό, σαν
καλώδιο ηλεκτρικό, μια άσπρη, κουρασμένη,
άγρια ζωτικότητα.
Από τη συλλογή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου