Η ζέστη γονάτισε
Κάτω από μια σειρά
Αρμυρίκια
Από μια σελήνη
Που το σκοτάδι αλέξει
Ανυπόδητη
Στη ζεστή πέτρα
Που στοργικά φυλά τη μέρα
Ιδρωμένη
Στην αμμουδιά
Που κυματίζει στο σκοτάδι
Στην αύρα
Μιας θάλασσας που φτάνει
Τ’ απέναντι αλπικά βουνά
Που αναπνέουν ψηλά
Καπνούς Ροδοδάφνης
Ευήκοα στο παραμιλητό
Της ταγμένης στο Θεό
Που μπρος στ’ ανάγλυφό τους
Σκύβει ο Νταλί την κεφαλή!
Στην αμμουδιά
Προτού εκπληρωθεί το τάμα
Να ανέβει σε Μετέωρα ύψη
Σε χρόνο ψαμμίτη
Πέρα από τον άνθρωπο
Με μια γεύση
Μια μνήμη
Στα γυμνά χείλη
Σαν την άμμο κολλημένη
Στα γυμνά πόδια
Να την ξεπλύνει η ζωή
Με νερό καινό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου