Τα ποιήματα είναι άνθρωποι [Μπάμπης Χαραλαμπόπουλος]

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

                                       Του Χρίστου

Τα ποιήματα είναι άνθρωποι
τα μάτια τους τα μάτια του ήλιου
τον πόνο ζεσταίνουν
τις ασέληνες νύχτες πυρπολούν
με τις αγκαλιές χέρια τους
γροθιάζουν τις λέξεις μία-μία

Πότε καρφώνουν ένα άγνωστο έψιλον
στα κουφάρια που σαπίζουν τα όνειρα

Πότε κτυπούν στο δόξα πατρί
τα δύσκολα απογεύματα
με ένα κατάπληκτο φι

Πότε μ' ένα μπαρουτοκαπνισμένο ζήτα
πνίγουν τα καθάρματα εξάπαντος.

Τα ποιήματα είναι άνθρωποι
το χρόνο κλοτσούν στο κεφάλι
τις μαύρες πλερέζες του θανάτου
ξεκοιλιάζουν
και σαν άνθρωποι
τα ποιήματα δεν ντρέπονται ποτέ
όταν δεν πρέπει να σιωπήσουν.