Ύλη Πρώτη [Χρήστος Ι. Βατούσιος]

 ΥΛΗ ΠΡΩΤΗ

"Να ζήσετε, να ζήσετε και να πεθάνετε όπου το φως και η τύχη βασιλεύουν."

Ψιθύρισε κι έκλεισε τα μάτια της οριστικά, με την ελπίδα ν' ανοίξουν τα δικά μας.

Ο δρόμος για τη μαρμαρένια πόλη πήρε ν' ανηφορίζει, έτσι που τα λόγια της κατρακύλησαν μέσα στ' αμπέλια και τις ελιές, μπολιάζοντας τους καρπούς που για άλλους σήμαιναν ευλογίες και για άλλους λαχτάρες.

Μα τα δέντρα δεν έδεναν καρπό, μια, δυο, τρεις χρονιές στεγνώσαν πια τα στόματα και τα μάτια, που δεν έπαυαν να μιλούν και να ξορκίζουν.

Τέτοια στεναχώρια που 'χε χτυπήσει τα χώματα δεν είχε ματαδεί ο τόπος.

Να ζήσετε, να ζήσετε για να πεθάνετε, σουσούριζαν και τα πουλιά ανάμεσα στα κτήματα που τα 'λουζε το χρυσογάλανο φως, κάνοντάς τα να λάμπουν στραφταλίζοντας να μοιάσουν στη θάλασσα.

Κι έτσι όπως τα σύννεφα και τα κύματα πηγαινοέρχονται αλλάζοντας τα σχήματα της τύχης, ξανάρθαν στα δέντρα οι καρποί, και γέλασαν τα χείλη που πενθούσαν.

Μεγάλη γιορτή ξεσήκωσε το χωριό στη χάρη της γης, ξαναγεννώντας τον τόπο.

Αργά, προς το ξημέρωμα, τα κυπαρίσσια με την πνοή του ανέμου, ξανάφεραν τη μακρινή φωνή από την πέτρινη πόλη.

"Κοιτάτε τα πράματα βαθιά, εκεί που δεν φαίνονται, θα νιώσετε μια θλίψη που θα τα κάνει πιο όμορφα και πιο ιερά."

Πηγή: drasivrilissia.gr.