Πέντε ποιήματα τού Γιάννη Βαρβέρη

Μοιρολόι για μια ακρωτηριασμένη μέδουσα

Φυτείες ηρώων πεσόντων

Στραγγάλισαν

Το παιδί της.

Η θύελλα μάννα

δόθηκε — θεωρητικά — στον πρώτο τυχόντα

Τα στήθια της δάκρυα

Το βλέμμα της αρνητική φωτογραφία

Η τύψη της ούτε καν απριλιάτικη.

Μια μέδουσα ακρωτηριασμένη

Που φυσούσε και ξεφυσούσε

Σα να ‘θελε

Να ξεράσει

Από μέσα της

Τα τηλεγραφόξυλα

Του παιδιού της.

Ενοχή

Πόσο κίτρινος είναι ο ήλιος όταν μας κοροϊδεύει

Πόσο ιδανικοί εμείς όταν αναλύουμε τις ακτίνες του

Πόσο επαίσχυντα ωραίοι όταν τραβάμε το σύρτη

Και μένουμε άφωτοι —

ο ένας απέναντι στον άλλον.

Εκπομπή

«Οι κρυφές συλλαβές οπού πάσχιζα 

την ταυτότητά μου ν' αρθρώσω».

Ελύτης

Ψαύσε τριγμούς θανάτους 

οι ρόγχοι αυτοί σαν ορθρινοί προσκυνητές 

με ικετευτικά κύπελλα σε παράταξη 

διασχίζουν εκπέμπουν

στους τροπικούς δασώδεις καταυλισμούς 

αλαλάζοντας αλαλάζοντας 

για την πλεκτάνη τούτη του νηπιοβαπτισμού 

στα ύδατα της Στυγός.

Σαπρή στιλπνότης

πύρινη νεφέλη

αυτός ο αιμομικτικός αναδασμός

των ψυχών μας.

Φυγή

Το χώμα ξυπνάει

μέγα πρόσταγμα

ηχούσαν όλες οι σάλπιγγες

όλα βουβαίνονταν

και το αίμα

κολλούσε στον αυχένα μας

κι οι αλυσίδες

σαν πολεμίστρες

του καλοκαιριού μας

θρηνούσαν

κι όλα

σαν παιδικός κόσμος

σε θέση προσοχής.

Γλαρά μάτια

περίσσεμα

δανεικά όνειρα

που θέλουν

να σπάσουν

τον ουράνιο θόλο

τον μπρούτζινο θόλο μας.

Δε θέλω μαντήλια

Βασίλη,

δε θέλω

κάδρα στιγμών·

εγώ θα φύγω

έτσι απλά.

Η ποίηση τότε...

Φίλοι μου η ώρα είναι δέκα παρά πέντε.

Ελάτε να χορέψουμε ακέφαλοι.

να στροβιλιστούμε παρασύροντας ο ένας τον άλλον 

Ίσως έτσι δούμε το πρόσωπο μας σαν σε καθρέφτη. 

Η ποίηση τότε θα ‘ναι γραμμένη στο πρόσωπό μας.

Πηγή: Δοκιμασία – περιοδική έκδοση λογοτεχνικού προβληματισμού – Τεύχος 2 (1973).