ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΟΡΝΙΑ
Ποιος θέλει να κατέβει εδώ,
τι γλήγορα
τα βύθη καταπίνουν τον!
- Αλλά εσύ, Ζαρατούστρα,
την άβυσσο την αγαπάς ακόμα,
το κάμνεις σαν τον έ λ α τ ο; -
Που απλώνει ρίζες, όπου
με ανατριχίλα ο βράχος ο ίδιος
θωρεί τα βύθη, -
που αργοπορεί στα χάη,
στα χάη όπου όλα τριγύρω
θέλουν να κατεβούν•
μεταξύ της ανυπομονησιάς
άγριου κατρακυλίσματος, χείμαρρου που γκρεμίζεται
καρτερικά υπομένοντας, σκληρός, σιωπηλός,
μόνος.
Μ ό ν ο ς!
Και ποιος θαν το τολμούσε
δω μουσαφίρης να είναι;
σε σ έ ν α μουσαφίρης
Ίσως ένα όρνιο•
όπου καλά κρεμνιέται
στου ακλόνητου του υπόμονου
χαιρέκακα την κόμη,
με πλανερό περγέλιο,
ενός όρνιου περιγέλιο...
Π ρ ο ς τ ι έτσι ακλόνητος;
-αλύπητα περιγελάει:
πρέπει κανείς νάχει φτερά, όταν την άβυσσο αγαπά...
να μη μένει κρεμασμένος πρέπει κανείς,
σαν σένα, κρεμασμένε!...
Ω! Ζαρατούστρα,
ασπλαχνότατε Νέμροδ!
Προλίγου ακόμα κυνηγός Θεού,
το δίχτυ όλων των αρετών,
το βέλος του κακού! –
Τώρα –
από τον ίδιο εσένα συλημένο,
το λάφυρό σου το ίδιο,
μέσα στον ίδιο εσένα τρυπημένο...
Τώρα –
μονάχος με τον εαυτό σου,
παρέα με την ίδια σου τη γνώση,
ανάμεσα εκατό καθρέφτιδων
ψεύτικων από σε τον ίδιο,
ανάμεσα σ’ εκατό θύμησες
αβέβαιες
αποκομμένος σε κάθε πληγή,
σε κάθε παγωνιά ψυχρός,
πνιγμένος στα ίδια τα σκοινιά σου,
α υ τ ο γ ν ώ σ τ η ς!
α υ τ ο δ ή μ ι ο ς!
Τι δένεσαι
με της σοφίας το σκοινί;
Τι δελεαζόσουν
στον παράδεισο του παλαιού φιδιού;
Τι εχώνοσουν
στον εαυτό σου – στον εαυτό σου;
Τώρα ένας άρρωστος
που αφ’ το φαρμάκι του φιδιού είναι άρρωστος.
Τώρα ένας αιχμάλωτος,
που ετράβηξε το λότο το σκληρότατο•
στην ίδια σου τη σήραγγα
σκυφτά εργαζόμενος,
στον ίδιο σου τον εαυτό βαθουλωμένος,
τον ίδιο εαυτό σου σκάφτοντας,
αβοήθητος,
άκαμπτος,
ένας νεκρός –
από εκατό φορτία παραστιβασμένος,
από σένανε παραφορτωμένος,
ένας π α ν γ ν ώ σ τ η ς!
ένας ι δ ι ο γ ν ώ σ τ η ς!...
ο σοφός Ζαρατούστρας!...
Το πιο βαρύ εζητούσες φόρτωμα•
Εκεί εύρισκες τον ε α υ τ ό σου –,
από τον εαυτό σου δεν αποτινάζεσαι...
Καιροφυλαχτώντας,
κάτου καθήμενος,
ένας που πλέον δε στέκει ορθός!
Μου ενώνεσαι με το κυβούρι σου
πνεύμα σ υ ν ε ν ω μ έ ν ο!...
Τόσο υπερήφανος προλίγου ακόμα,
πάνου στα ξυλοπόδαρα της περηφάνιας σου!
Προλίγου ακόμα ο ερημίτης δίχως Θεό,
Που έκανε με το διάβολο παρέα,
Ο κόκκινος ο πρίγκιπας της κάθε υπεροψίας!...
Τώρα-
ανάμεσα σε δυο μηδέν
καμπουριασμένος,
ένα ερωτηματικό,
ένα αίνιγμα κουραστικό-
ένα αίνιγμα για ό ρ ν ι α…
- αυτά πια θα σε «σώσουνε»,
αυτά πια λαχταρούν τη «σωτηρία» σου,
αυτά πετάνε πια τριγύρω σου, ω σεις αινίγματα,
γύρου σου κρεμασμένε!...
ω Ζαρατούστρα!...
Α υ τ ο γ ν ώ σ τ η!...
Α υ τ ο δ ή μ ι ε!...
Από τη συλλογή ποιημάτων: Διονύσου Διθύραμβοι (με ελάχιστες γλωσσικές τροποποιήσεις).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου