07 Ιουνίου 2022

Τρία ποιήματα τού Ντέμη Κωνστανίδη

Σε έχω πάλι

Βέλος στη χορδή
Και πέτρα στη σφεντόνα 
Γύρνα με στον αιώνα 
Που είχα γεννηθεί

Πρίγκιπας και φτωχός
Αλλοτινός ιππότης 
Ή ξεπεσμένος πότης 
Αυτόχειρας αστός

Για το μεράκι εκείνης Τ
ώρα σα να θυμάμαι 
Με πιάνει, περπατάμε 
Στο ανέβασμα μιας δίνης

Με πιάνει, την προσέχω 
Το ανέβασμα κρατάει 
Κανείς μας δε μιλάει 
(Αχ, σ’ έχω πάλι, σ’ έχω!)

Κι έξαφνα, το φιλί
Βέλος, χορδή, σφεντόνα 
Και πέτρα στον αιώνα 
Τα στόματα μαζί...


Υδροφόρος

Γύρω απ’ τις ρώγες σου 
σκουραίνουν οι γραμμές 
των ομόκεντρων κύκλων. 
Οι τροχιές τους επάλληλες 
ορμητικές σαν χείμαρροι 
σε παρυφές κορυφών. 
Αναλαμπές οφθαλμών 
πετούν οι νότες.
Ο σομιές έγινε άρπα!


Εξομολόγηση

Πόλη με άστρα 
πάνω από κάστρα 
μελίσσι ανέργων 
έργων παρέργων.

Ριγμένα πλοία 
σε συγχορδία 
στην προκυμαία 
σαν χτες, πιο νέα.

Μα, αιώνια για μένα πόλη 
και πόλη αιώνια αδικημένη 
μένεις θλιμμένη 
και πόσο όμορφη 
μισή γδυτή, μισή ντυμένη.


Από την ποιητική του συλλογή: Ερωτικά, εκδ. Ενδυμίων, Αθήνα 2020.

Δεν υπάρχουν σχόλια: