Μέχρι το τέλος και το τίποτα
Ταξίδια κάνουμε με το σώμα μας,
ταξίδια κάνουμε με το νου μας.
Όμως, όπως και να `ναι
τα πάντα τα βλέπουμε με τα δικά μας μάτια
κι ας προσπαθούμε να τα μοιραστούμε στο τέλος,
μόνοι μας είμαστε.
Παντού και πάντα πόλεμος,
μέσα μας έξω μας και παραέξω μας,
αέναοι αγώνας για επιβίωση όχι για ζωή.
Το Σύμπαν μέσα μας έξω μας και παραέξω μας.
Η αιωνιότητα, ο αμέτρητος χρόνος.
Το άπειρο, το απέραντο διάστημα.
Αμέτρητος ο μικρόκοσμος,
απέραντος ο μακρόκοσμος,
μόνες σταθερές η φθορά και εγώ!
Χωρίς εμένα δεν υπάρχει τίποτα,
χωρίς εσένα δεν υπάρχει διαφορά
ούτε σύγκριση ούτε λόγος,
δεν υπάρχει καλό ή κακό, όμορφο ή άσχημο
ούτε ποσότητα ούτε ποιότητα.
Χωρίς εσένα δεν υπάρχει συνέχεια τελειώνει ο χρόνος.
Μαζί σου λοιπόν,
μέχρι το τέλος του χρόνου μου και ξανά όχι εγώ
αλλά μισός άλλος,
αν είμαι τυχερός εκ νέου, ο μισός του μισού άλλος και πάλι,
μέχρι που τα δομικά μου υλικά να φθαρούν ολοκληρωτικά.
Τότε πράγματι είναι και το τέλος του κόσμου
αφού Θα έχω και θα είμαι τίποτα!
Εκτός,
από την ιστορική μου αχλή και εκείνη βέβαια εάν κι εφόσον...
Για την ενέργειά μου μη με ρωτάς δεν ξέρω,
οι ταχύτητες είναι τόσο μεγάλες
που πώς να ξέρεις τι θα προκύψει,
αυτό είναι ανείπωτο και ασύλληπτο.
Το μυαλό μου πεπερασμένο,
η δε ζωή μου ακολουθεί πάντα
τα αξιώματα του εγκεφάλου μου.
Αργό ντελίριο
Εκλεπτυσμένη φωνή ψιθυρίζει
αερικά τριγυρίζουν δίπλα μου,
μπερδεμένος βρίζω.
Μέσα μου αφουγκράζομαι
τον καλπασμό μυθικών ζώων,
σαν να χτίζω φωλιά στο ρεύμα της εθνικής οδού.
Χάδι σε σκοτεινούς κόλποyς
το κοχύλι σαλπίζει την ηδονική θαλάσσια ζωή.
Ροδοκόκκινες άλγες,
σε αντίθεση με το λευκό μυαλό και τον μαύρο πόνο.
Το φως έφυγε,
άφησε όμως το σκοτάδι να κυβερνά.
Προσπαθώ να ανοίξω το παράθυρο της ψυχής,
ζητώ μια θέση για να αναπαυτώ.
Σιωπηλός δυνάστης ο καιρός
σκιές ανέμου και μορφές σαν ριπές.
Παραίτηση,
χαύνα φωνή και νωθρότητα.
Ζάλη χωρίς νόημα ρίγος και βλέφαρα κλειστά,
προλαβαίνω να δω την κίνηση να εξελίσσεται
τα χρώματα να εναλλάσσονται.
Μετάβαση αόρατη
μέσα από υλικές εξισώσεις σε άυλες καταστάσεις.
Φλερτάροντας με τη τρέλα
μάγεψα το άδεια κορμί με τερτίπια.
Χωρίς βεβαιότητα χωρίς αλήθεια
τα τέρμινα τον χρόνου ή τα κβάντα της ζωής,
σπαταλώ τα δώρα της χωρίς νόημα χωρίς διαύγεια.
Ανταλλάσσουμε βλέμματα
σαν αγρίμια στη τελευταία πράξη.
Τα φτερά μου έσπασαν
δεν μου μένει για να πετάξω παρά μόνο με τις λέξεις.
Λέξεις καθάριες με τις ρίζες βαθιές στου πελάγου το βυθό.
Λαχταρώ να ζευγαρώσω με το χρυσάφι του ήλιου,
να ωριμάσω στη μήτρα της ζωής.
Ήσυχα να επανέλθω χωρίς να χαρακώσω τη ψυχή,
με το άρωμα του φιλιού από κουβανέζικο καπνό
σαν επίγευση.
Άκου!
Έξω τα πιστόνια χορεύουν τρελά και τραγουδούν,
με σαγηνεύουν σαν τις σειρήνες
να καβαλήσω και να δαμάσω τον αιθέρα.
Δώσε γκάζια ψυχή μου!
Τελειώνει η χημεία,
ξαναρχίζω στο μαγγανοπήγαδο...
Από την ποιητική του συλλογή: "Μπήκα αργά στην τέχνη...", εκδ. Νάστου, Μέγαρα, 2021.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου