νοσταλγία
νωρίς το πρωί
η αυγή αφήνει τα χρώματά της
κάπου-κάπου κοιτώ τον ουρανό "γεμάτος με όνειρα" σκέφτομαι,
πάντα το έλεγα
Η μητέρα με διόρθωνε "σύννεφα είναι, φέρνουν βροχή του Μάρτη"
και κατέβαινε στον κήπο, βέβαιη, για τα ολόλευκα άνθη
τα παραμυθένια
Στις εποχές που έφυγαν, εκεί ευωδιάζουν
μεγαλώνω
κι ακόμη περιμένω, ίσως με λύπη να μην χάσουν το άρωμά τους
Κυριακή σήμερα, η πόρτα μισάνοιχτη στην καλοσύνη
στο μικρό βάζο, αρκεί ένα λουλούδι
σαν δάκρυ ήρθε η αγάπη και είναι η σιωπή
που πάντα περιμένει
μέσα στον χρόνο, πυκνό χορτάρι, παρδαλά λουλούδια
στις λιγοστές γλάστρες, βασιλικά και γεράνια
όλο ομορφιά η φτώχεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου