Επιτέλους σπίτι... Με μια κίνηση σπρώχνει την πόρτα να κλείσει, ενώ πετάει τα κλειδιά στο τραπεζάκι δίπλα...πέφτουν κάτω... Ούτε να βρίσει δεν έχει κουράγιο... Μόνο να βγάλει τα παπούτσια, τα πόδια της την έχουν πεθάνει... Πόσα χιλιόμετρα κάνει κάθε μέρα, αυτά τα λίγα μέτρα, ανάμεσα στην πόρτα και στην πολυθρόνα, είναι τα πιο δύσκολα. Τα πόδια λες και έχουν πεισμώσει... Έχουν βαρύνει, έχουν θυμώσει... Φτάνει την πολυθρόνα επιτέλους... Η ταχύτητα της σήμερα, κινείται σε επίπεδα βραδύποδα...και; Ήρθε σπίτι, τέλος. Άλλοι ρυθμοί τώρα... Έχει ξεχάσει τον σάκο ακόμα στην πλάτη... Το καταλαβαίνει όταν πάει να καθίσει... Άδειος πια από φυλλάδια, το μπουκάλι του νερού μόνο, άδειο κι εκείνο απ το πρωινό τρέξιμο... Τι αναζωογονητική ησυχία... Γυρνώντας σπίτι πάντα περνάει μισή ώρα κάνοντας τίποτα... Κοιτώντας απλά το ταβάνι...ξυπόλητη... Τρέξιμο, φωνές, αυτοκίνητα, κουδούνια, γραμματοκιβώτια, απαγορευτικά, αδέσποτα, ξινοί κι αγενείς, καλημέρες αναπάντητες, φυλλάδια στο σάκο, φυλλάδια αγκαλιά, φτερά στα πόδια, μέτρημα κουδουνιών, λίγο νερό χωρίς να χάσει το βήμα, οδοί κάθετοι, οδοί παράλληλοι, ακατοίκητα, πάρκα με παιδιά, μαγαζιά και φανάρια... Τα αυτιά να βουίζουν ακόμα. Τυχαία χτυπήματα σε κουδούνια "καλημέρα, θα μπορούσα να αφήσω στην είσοδο τον καινούριο κατάλογο του Χ καταστήματος;" Οι απαντήσεις σε μια τεράστια γκάμα... Ευγενικές αρνήσεις "αφήστε τα δίπλα στην πόρτα, ευχαριστώ!"... Παγερά αδιάφορες "δεν ενδιαφερόμαστε!"... Σκληρές και στα όρια της προσβολής "δεν μπορείτε να βρείτε μια άλλη δουλειά; Δεν καταλαβαίνετε πως ενοχλείτε;"... Κάθε μέρα σε μια επανάληψη χωρίς εκπλήξεις... Στην αρχή απορούσε... Πόσο δύσκολο είναι να πατήσεις το κουμπί που ανοίγει την πόρτα και να πεις μια καλημέρα;... Στη σιγουριά του διαμερίσματος σου, δεν κινδυνεύεις από εμένα... Κι αν το καλοσκεφτείς, μάλλον εγώ είμαι σε θέση δυσμενέστερη... Η κλειστή πόρτα σου κρύβει κινδύνους... Με τον καιρό έχει μάθει πια τα "φιλικά κουδούνια"... Έτσι τα έχει καταχωρημένα στο μυαλό της... Με τη φωνή τη ζεστή, την εγκάρδια καλημέρα, έστω την ευγενική αδιαφορία... Το αγαπημένο της είναι οι μονοκατοικίες... Με τις γλάστρες, τα καλλωπιστικά, τις καρεκλίτσες και τις μυρωδάτες μπουγάδες... Τις χαζεύει λίγο... Παίρνει ανάσες... Ακόμα κι οι άνθρωποι που μένουν εκεί έχουν μια καλοσύνη... Την ξαφνιάζει η καλοσύνη ώρες ώρες... Να της ανταποδώσουν την καλημέρα ευγενικά... Να τη φιλέψουν ένα φρούτο... Να της προσφέρουν ένα ποτήρι νερό... Αυτή η γλυκύτητα που σε σκλαβώνει κι ώρες ώρες σου φέρνει δάκρυα... Δεν έχει δύσκολες διανομές για κείνη... Μόνο διανομές που δεν συμπαθεί... Εκείνες σε ένα σταθερό σημείο φερ' ειπείν... Έξω από πολυσύχναστα μαγαζιά, σε πλατείες, σε φανάρια... Με το χέρι απλωμένο στον πεζό, στον περαστικό, στον οδηγό... Και το φυλλάδιο να μένει στον αέρα, να βαραίνει και το χέρι και την ψυχή... Είναι περίεργο αυτό το συναίσθημα... Νιώθεις τόσο προσωπική την απόρριψη... Χρειάζεται κότσια να επιμένεις στο χαμόγελο... Δεν είναι εύκολο... Λόγω covid έχει ατονήσει η διανομή "πόρτα - πόρτα"... Δεν υπήρχε μεγαλύτερη ταλαιπωρία από το να μπαίνεις σε μια πολυκατοικία (όταν σου άνοιγαν βέβαια), να ανεβαίνεις στον τελευταίο όροφο και να αρχίζεις να κατεβαίνεις αφήνοντας από ένα φυλλάδιο στο πατάκι κάθε πόρτας... Μέχρι να κατέβεις ισόγειο σαν ζαλισμένο κοτόπουλο, απ την τρεχάλα και τις κυκλικές σκάλες... Πόσες φορές βγαίνοντας δεν είχε πάρει λάθος δρόμο ακριβώς επειδή ο προσανατολισμός της είχε θολώσει... Κι είναι οι στιγμές που γελάει με τον εαυτό της, γιατί πόσο βαρετή θα ήταν η ζωή αν ήμασταν όλοι καλοκουρδισμένοι... Δεν παραπονιέται... Της αρέσει αυτή η δουλειά... Έξω... Να αλλάζει παραστάσεις... Να συναντά ανθρώπους... Μέχρι να βρει κάτι άλλο... Κάτι πιο σταθερό... Που δεν θα εξαρτάται απ τα καπρίτσια του καιρού... Που θα είναι καλύτερα αμειβόμενο... Μέχρι τότε θα κάνει το καλύτερο που μπορεί, με την καλύτερη δυνατή διάθεση... Οι άνθρωποι πάντα θα φέρονται περίεργα σε εκείνους που θεωρούν του χεριού τους... Δεν θα αλλάξει αυτό... Όπως δεν θα αλλάξει κι η δική της αισιοδοξία... Η μαχητικότητα και η αίσθηση πως αύριο θα είναι καλύτερα... Και θα είναι πράγματι... Έχει διανομή σε ένα πανέμορφο χωριό... Κι ο καιρός θα είναι υπέροχος... Είναι όμορφη η ζωή, όταν δεν την παίρνεις πολύ στα σοβαρά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου