Κάθε Σάββατο [Πόπη Νεγιάννη]

 

-Εντάξει μπαμπά μου.... Θα τα πούμε το Σάββατο.... Σ αγαπώ πολύ...

Δεν είναι σίγουρη πως έχει ακούσει τις τελευταίες φράσεις της. Το έχει κλείσει... Δεν μιλάει πολύ, ειδικά στο τηλέφωνο... Το χειρότερο του είναι... Έτσι τον θυμάται από μικρή. Λιγόλογο αλλά τόσο εύστοχο πάντα... Με μια δυο λέξεις να βάζει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.... Κι αν μετράει κάτι, είναι μόνο τα λόγια του... Αυτό που έχει να δώσει απλόχερα, δεν το λογάριασε ποτέ του. Δεν είναι να απορείς που τον λατρεύουν οι δύο κόρες του. Πέρα απ’ την αγάπη την προβλέψιμη, την ανταποδοτική, την τόσο κλισέ – ο μπαμπάς είναι ο μεγαλύτερος ήρωας κάθε κόρης –... Όχι... Είναι μια σχέση πολύ γερά δεμένη, χρόνια τώρα...

Το αντίπαλο δέος της μάνας... Η "ομπρέλα" τους, όταν έβλεπαν την επίπληξη της να έρχεται με μορφή καταιγίδας... Μπορούσε να καλμάρει τη θύελλα μόνο με ένα αστείο, με δύο κουβέντες... Το βλέμμα του όμως, το διάβαζαν πια καλά.

"έχει δίκιο η μητέρα σας"... Ισορροπία αριστοτεχνική... όλοι έμεναν ευχαριστημένοι... Χειρισμοί τόσο λεπτοί που θα τους ζήλευε διπλωμάτης... ο ήρωας της ο διπλωμάτης...

Το Σάββατο λοιπόν... Το μόνο σταθερό στη ζωή της τον τελευταίο χρόνο ήταν αυτό το "Σάββατο "... Η επίσκεψη στο χωριό, στον μπαμπά, αν και δύσκολα αποκαλείς επίσκεψη, την επιστροφή σου σε γνώριμα μέρη, σε αγαπημένα, στο πατρικό σου, ναι.... Πάντα ήταν ανάσα αυτό το ταξίδι... Όλη η φόρτιση, το άγχος, η κούραση της εβδομάδας, έσβηναν το Σάββατο. Το μικρό χωριό, μόλις 30 χιλιόμετρα απ’ το σπίτι της σήμερα, ήταν το ησυχαστήριό της χρόνια τώρα... Μία φορά το μήνα συνήθως, πέρα από γιορτές, αργίες ή έκτακτα ταξίδια - αστραπή... Από κείνα που τρέμεις όταν αφορούν τους γονείς σου.... Ήταν τυχερή και άτυχη μαζί, να μένει εκείνη πιο κοντά τους, παντρεμένη πολύ μακριά η άλλη κόρη... Κι αυτά τα ταξίδια στο χωριό, τόσο αποδοτικά όμως... Φρούτα της εποχής, μαρμελάδες, γλυκό του κουταλιού, όλα με το μεράκι και τη φροντίδα της μάνας....Τα ετοίμαζε, τα χώριζε σε δύο (ίδια μερίδια για τις θυγατέρες)... Ίσα κι ακριβοδίκαια, για μην έχει καμία παράπονο... Κι όμως τις άφησε με το μεγαλύτερο... Εκείνο του φευγιού της...

Έφυγε πέρυσι, ήσυχα, στον ύπνο της, κρατώντας το χέρι του άντρα της... Εκείνο το χέρι που είχε κρατήσει δειλά αλλά τόσο σίγουρα, 50 χρόνια πριν... Ο πιο γλυκός θάνατος λένε... Μπορεί... Αλλά αυτό αφορά εκείνον που φεύγει και μόνο... Κι ο μπαμπάς της, ο ήρωας της, ακόμα μια φορά να δείξει τις υπερδυνάμεις του. Να φροντίσει να γίνουν όλα σωστά, να παρηγορεί, να δίνει κουράγιο... Να κρύβει τον δικό του πόνο, μην αφήνοντας κανέναν να τον δει να λυγίζει....

Κι έτσι ήρθαν τα Σάββατα... Δεν ήταν σωστό να μένει μόνος ο μπαμπάς, πάρα τις διαβεβαιώσεις του πως τα καταφέρνει... Εννοείται πως τα καταφέρνει... Σε εκείνη δεν πάει καλά να τον αφήνει μόνο. Με το πρόσχημα "του φαγητού", "της λάτρας", "του νοικοκυριού", το έχει καθιερώσει ένα χρόνο τώρα... Μάλλον πρέπει να το παραδεχτεί, στον εαυτό της τουλάχιστον... Είναι εκείνη που αμφιβάλλει. Που προσπαθεί. Που δεν ξέρει αν τα καταφέρνει... Που ακόμα της φαίνεται τόσο άδικος αυτός ο χωρισμός... Τόσο απροκάλυπτα βιαστικός... Κι αυτό που στα αλήθεια δεν υποχωρεί είναι η αίσθηση πως δεν πρόλαβε... Τι, δεν ξέρει... Που δεν της είχε πει πόσο πολύ την αγαπούσε...; πόσο τη θαύμαζε με τα χρόνια; πόσο λυπόταν που την είχε πληγώσει...; Που δεν την αποχαιρέτησε; Όλα μαζί και άλλα τόσα που δεν της βγαίνουν με λέξεις...

Γι’ αυτό θέλει να περνάει χρόνο, περισσότερο, στης μητέρας τα καθημερινά... Είναι βάλσαμο με τον καιρό... Σαν να μαλακώνει ο πόνος σιγά σιγά, στα γνώριμα και οικεία... Σαν, η δύναμη του μπαμπά της να είναι μεταδοτική... Γιατί εκείνος είναι που πονάει ξανά και ξανά και ξανά... Εκείνος έμεινε πίσω... Στο σπίτι που κάθε γωνιά του έχει το δικό της άγγιγμα... Στην αυλή, που και το τελευταίο φυλλαράκι φέρει τη δική της φροντίδα... Να προσπαθεί να κρατήσει ζωντανές κάποιες μικρές, αόρατες στους άλλους λεπτομέρειες, γιατί η συνήθεια είναι η καλύτερη μνήμη... Το πιο ασφαλές καταφύγιο... Το βλέπει κάθε φορά που πηγαίνει στο χωριό… Η πολυθρόνα της στο ίδιο σημείο δίπλα στη θεόρατη αζαλέα... Το καλό λευκό κοφτό τραπεζομάντηλο στο σαλόνι... κι ας έχει έναν μικρό λεκέ από βύσσινο... Αν πλυθεί θα χάσει την αύρα τη δική της... Τα μαξιλαράκια του καναπέ αραδιασμένα στην ίδια διάταξη.... Το μπουκάλι με το άρωμα της στον καθρέφτη... Ίσως να κατεβαίνει, σιγά σιγά, ανάσα την ανάσα, όταν τον πνίγει η απουσία... Τα γυαλιά της πάνω από το ίδιο μισολυμένο σταυρόλεξο... Δεν χρειάζεται να της το πει πως είναι αβάσταχτο... Τον προδίδει κάθε που τον ακούει να την αποκαλεί με το όνομα της μάνας... Βιάζεται να το διορθώσει... Δεν έχει ξεκουτιάνει...το καλύπτει με το γνώριμο χιούμορ του... Εκείνο που τον βοηθάει να συνεχίζει...

Και ο καιρός περνάει... Τα Σάββατα έρχονται πάντα στην ώρα τους, στο τέλος της εβδομάδας... 

Οι άνθρωποι δεν έχουν αυτή τη σταθερότητα... Έρχονται και φεύγουν ξαφνικά, ακανόνιστα, χωρίς πρόγραμμα κι αναγγελία... Δεν θα αφήσει κανένα Σάββατο να πάει χαμένο....θα είναι μαζί του... Λέγοντας του πόσο τον αγαπάει, πόσο τον θαυμάζει με τα χρόνια... Πόσο περήφανη είναι για κείνον... Και κυρίως θα το δείχνει.... Συνέχεια και πάντα... Ξέρει πως δεν θα έχουν ακόμα πολλά Σάββατα μαζί... Ο χρόνος είναι αμείλικτος... Αλλά σου μαθαίνει πράγματα... Πόσο πολύτιμοι είναι οι άνθρωποι μας και πόσο ευαίσθητοι στο πέρασμα του...