Ανακωχή
Δυο κοµµάτια ψωμί στο σακούλι
Ένα ζευγάρι παπούτσια
Ένα ζευγάρι µάτια
Τα τριαντάφυλλα που στείλαµε
να µας αναγγείλουν
µαραίνονταν στην εξώπορτα.
Στους γυλιούς µας
κομμάτια ξερὸ ψωμί
– από πότε;
Στη γλώσσα µας η γέψη
της σκόνης
– από πότε;
Σε τούτη την ήσυχη χώρα
µετρήσαμε τους µιστούς µας
και τραβήξαμε πέρ’ απ’ τα σύνορα,
κρατώντας στ’ αυτιά µας σφιχτὰ
το γέλιο των κοριτσιών
που προσπέρασαν.
Ανοίξαμε ισάριθµες τρύπες στη γη.
Σκαλίσαμε πάνω στο στήθος µας τ᾽ όνομά µας.
Πήρε καθένας τη θέση του καρτερώντας
το σάλπισµα της επόμενης μάχης.
Στο αντίπαλο στρατόπεδο
παρατηρήθηκαν οι ίδιες κινήσεις.
Αυτοκτονία
Η απόφαση είχε παρθεί
– ένα πήδημα!
Τ’ άλλο πρωί οι εργάτες στο νταµάρι
μοίρασαν τα ρούχα
µασκαρεύτηκαν
γελούσαν
γιορτάζοντας την αργία τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου