Ω ΑΓΑΠΗ, τρελαχτίδα και πορφυρή φοβέρα,
μου ‘ρχεσαι, μου ανεβαίνεις με τη λαφριά σου σκάλα
στο κάστρο που 'χει ο χρόνος στεφανώσει με αντάρες,
στους ωχρόχλωμους τοίχους της σφαλιστής καρδιάς.
Κανένας δε θα μάθει πως μόνο η τρυφεράδα
κατασκεύασε κρύσταλλα γερά σαν πολιτείες
ναι πως άνοιξε το αίμα κακότυχα τουνέλια
χωρίς να ρίξει η μοναρχία του το χειμώνα.
Γι' αυτό, αγάπη, το στόμα σου, το φως, το πόδι, οι πίκρες
υπήρξαν η κληρονομιά της ζωής, τα δώρα
τ’ αγιασμένα της βροχής και της φύσης
που σηκώνει καλόδεχτα την γκαστριά του σπυριού,
την κρυφή καταιγίδα του κρασιού μες στις κάβες,
του σταροκρίθαρου τις φλόγες μες στο χώμα.
(από τα 100 Ερωτικά Σονέτα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου