ΜΙΣΗ ΝΥΧΤΑ
Μισή νύχτα. Με τα στιλέτα του ονείρου καρφωμένα στα λαμπυρίζοντα μάτια.
Μην ουρλιάζεις στον πόνο: σαν μαντίλια ανεμίζουν τα σύννεφα.
Μεταξωτό χαλί, έτσι απλώθηκε ανάμεσά μας, για να χορεύουμε επάνω της κάθε που σκοτεινιάζει.
Μαύρο αυλό σμιλέψανε για μας από ξύλο ζωντανό, και να την η χορεύτρια.
Τα υφασμένα από αφρόεσσα θάλασσα δάχτυλα βυθίζει στο μάτι μας:
μήπως θέλει το ένα ακόμα να κλάψει;
Κανένα. Κι έτσι ευτυχής στροβιλίζεται και χάνεται και το φλεγόμενο κύμβαλο υψώνει τον ήχο.
Μας πετά αρραβώνες, στον αέρα τους πιάνουμε με τα στιλέτα.
Μήπως θέλει να μας παντρέψει; Σαν θρύψαλα ηχούν, κι έτσι το ξέρω πάλι:
δεν πέθανες
τον μενεξεδί τον θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου