Δυο ποιήματα του Assen Raztsvetnikov [Асен Разцветников, κατά κόσμο Assen Petkov Kolarov, Асен Петков Коларов, 02.11.1897 Veliko Turnovo Province, Bulgaria – 30.07.1951 Moscow, USSR σε μετ. Άρη Δικταίου]
Από τον «Δεύτερο Εαυτό»
4
Δεν πιστεύω στον άνθρωπο, δεν πιστεύω στο καλό, στην ψυχή δεν πιστεύω,
πως κάποιος Θεός τη γην έπλασε, δεν το πιστεύω.
Η γη, κακός άρπαγας, που ουρλιάζει αιμοβόρα στο απέραντο διάστημα
και κουβαλά δάσος από κρεμάλες, μαχαίρια και φίδια.
Πιστεύω στους λυσσασμένους λύκους που ουρλιάζουν στα παγωμένα δάση,
στις αιμοβόρες αρκούδες, στις ευκίνητες ύαινες.
Πιστεύω στις μοχθηρές λιόντισσες, που κρύβονται στους κίτρινους άμμους,
στις παρδαλές τίγρεις που ‘χουν φωτιά κ’ αίμα στα μάτια τους.
Από τα «Βράδια του Βουνού»
Τα μπρούτζινα έκλεισε βλέφαρα, κ’ ήσυχα ψιθυρίζει και κλαίει το δάσος.
Το αλαφρό αγέρι, με υγρό ράμφος, ραμφίζει πάνω στα γυαλιά µου.
Τα γαλάζια σου γράμματα αργά παίρνω στο χέρι και διαβάζω.
Ἡ μνήμη µου αναριγεί, με ορμή ρίχνεται εμπρός, χτυπά τις οπλές της.
Αλλά τα χνάρια, πίσω µου, πάγος τα σκέπασε και πέτρα.
Δρόμος, σ’ εσέ να φέρνει, δεν υπάρχει. Από χρόνια είσαι νεκρή για μένα.
Δε σε σκέφτομαι. Δε σε περιμένω. Τις νύχτες δε σ’ ονειρεύομαι.
Μόνο θλίψη είναι ο κόσμος. Σκληρότητα, ωμότητα. Και ψέμα.
Αφήνω απ’ το χέρι τα γαλάζια σου φάκελα, όλ’ αυτά τα λόγια,
και, ρεμβάζοντας, κοιτάζω έξω: Ένα σμήνος χρόνων. Χρόνια.
Και βλέπω: έρχεται η νύχτα, έρχεται η γαλήνη, το σκοτάδι.
Δε σε σκέφτομαι πια. Δεν κλαίω στον ύπνο µου πια. Δεν περιμένω.
από την "Ανθολογία Βουλγαρικής Ποιήσεως" του Αρη Δικταίου (1971, εκδόσεις Δωδώνη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου