Κι αυτός χαμογελάει...
Γνωρίζω κάποιον κύριο που ηλίθιο τον νομίζουν,
γιατί, παράξενα μιλεί κι ένα μονόκλ φοράει,
γιατί, συχνάζει μ᾿ άσεμνες και θλιβερές γυναίκες
και γιατί πάντα ότι του πεις αυτός χαμογελάει.
Που στέκει ώρες αμίλητος και σαν αφηρημένος,
και που όταν, τι έχει τον ρωτούν οι φίλοι μ᾿ απορία
αυτὸς κοιτάζοντας αλλού αρχίζει να διηγιέται
ή μιαν αισχρήν ή μια πολύ παράξενη ιστορία.
Για μιαν εταίρα υστερικὴ που ζει κι όλο πεθαίνει,
για έναν τρελό όπου ζητάει νάβρει τ᾿ όνειρό του,
για κάποιο γέρο που αγαπάει μ᾿ ανάστροφην αγάπη,
για μια γκριμάτσα τραγική κάποιου χλωμού Πιερότου.
... Ξέρω ένα νέο που οι φίλοι του ηλίθιο τον νομίζουν,
γιατί για πράγματα πολύ περίεργα μιλάει
κι όσες φορές πασχίζουνε να τόνε συμβουλεύσουν
κοιτά με περιφρόνηση και θλιβερά γελάει ...
(Πέτρος Βαλχάλας)
(Δημοσιεύτηκε στο δεύτερο φύλλο τού «Διανοούμενου», το Δεκέμβρη του 1929. Δεν περιλήφθηκε σε κάποια ποιητική του συλλογή, όπως και όλα τα ποιήματα, του Νίκου Καββαδία, τα οποία βρίσκονται συγκεντρωμένα στο e-book των 24γραμμάτων.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου